Απλοποιώντας…

Εχτές συζητούσα λοιπόν με μια καλή φίλη. Ανάμεσα στα πολλά που είπαμε σταθήκαμε ιδιαίτερα σε ένα θέμα που με προβλημάτισε. Αναρωτήθηκα γιατί πρέπει να περιπλέκουμε τη ζωή μας τόσο. Συνειδητοποίησα πως οι περισσότεροι από εμας επιλέγουμε τις περισσότερες φορές να σκεφτόμαστε με τρόπο διεξοδικό σχεδόν τα πάντα. Αναλύουμε, φτιάχνουμε πιθανά σενάρια με το μυαλό μας, εξετάζουμε τα πιθανά αποτελέσματα, εμβαθύνουμε τα αίτια. Συχνά αναρωτιέμαι πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τους ανθρώπους γύρω μας.

Τον τελευταίο χρόνο έμαθα – με δύσκολο τρόπο- να επιλέγω τον πιο απλό δρόμο. Ο Νόμος του Μέρφυ άρχισε να μοιάζει πολύ εκλυστικός και τελικά λογικός για μένα. «Ό,τι είναι να συμβεί θα συμβεί». Θα μου πεις τώρα «υποτίθεται πως εμείς φτιάχνουμε την τύχη και το μέλλον μας». Σωστό και αυτό. Μήπως όμως τελικά η πιο προφανής απάντηση είναι αυτή που βλέπουμε μπροστά μας πρώτη απ’όλες τις υπόλοιπες;

Πέρασα πολλά χρόνια αναλύοντας. Η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα δεν είχε καμία σχέση με τις αναλύσεις που είχα κάνει στο μυαλό μου. Το ίδιο έβλεπα να συμβαίνει και στους γύρω μου. Και ξαφνικά σταμάτησα. Άρχισα να απλοποιώ τη σκέψη μου. Και τότε το μυαλό «καθάρισε» και ανακάλυψα μια διαύγεια που πρώτη φορά συναντούσα.

Γιατί τελικά κατάλαβα πως ο καλύτερος δρόμος ήταν και ο πιο προφανής. Αναρωτιέμαι όμως ακόμα γιατί τόσοι άνθρωποι γύρω μου περιπλέκουν τη ζωή τους. Ίσως είναι η ανάγκη μας να συζητάμε, να αναλύουμε, να κοιτάμε τα πάντα από κάθε πιθανή πλευρά. Ειδικά οι γυναίκες σε αυτό είμαστε πρωταθλήτριες.

Οι άντρες πάλι είναι διαφορετικοί. Ο τρόπος που σκέφτονται είναι τόσο απλός και ξεκάθαρος που συχνά ανακαλύπτω πως θα μπορούσαμε να μάθουμε πολλά από εκείνους.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Πρέπει να έχω λόγο;

Η ουσία για μένα είναι μια πια. Η υπερβολική σκέψη δεν είναι απαραίτητα και καλή. Μερικές φορές είναι απαραίτητο να σταματάμε και να επιστρέφουμε στο αρχικό μας ένστικτο. Και είναι και κάτι ακόμα…η αγάπη και η απαλλαγή από όλα όσα μας βαραίνουν, ειδικά όσον αφορά στο παρελθόν.

Πόσο πιο απλή θα ήταν άραγε η ζωή μας αν ανοίγαμε λίγο περισσότερο την καρδιά μας; Πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν δεχόμασταν να κοιτάξουμε τη ζωή μέσα από τα μάτια όχι μόνο τα δικά μας αλλά και των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας; Πολλές φορές διαβάζω ή ακούω πως πρέπει πάντα να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι όμως έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Όταν έχεις κάποιον απέναντί σου που ξέρεις πως δεν είναι έτοιμος να ακούσει την αλήθεια ή περιμένει απλά να του πεις αυτό που θέλει να ακούσει δεν μπορείς να πεις όλα όσα θα ήθελες ή με τον τρόπο που θα ήθελες. Και αυτό όμως είναι αποδεκτό. Δεν γίνεται να έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια θέση στη ζωή μας. Μπορούν όμως όλοι να έχουν μια θέση στην καρδιά μας και να γίνονται αποδέκτες καλοσύνης και κατανόησης από την πλευρά μας.

Συχνά, όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα διστάζουμε να κάνουμε τα βήματα «πίστης» που είναι απαραίτητα για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Κι όμως, είναι τόσο απλό τελικά. Είναι απλό να ανοίγεις την αγκαλιά σου, να ζητάς συγνώμη όταν ξέρεις πως ήσουν στη λάθος μεριά των πραγμάτων, να υποδέχεσαι στη ζωή σου ανθρώπους που θα φέρουν νέα «οπτική» και θα σε βοηθήσουν να κοιτάξεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι.

Και όταν κοιτάς τη ζωή με απλοποιημένη ματιά όλα καθαρίζουν και αποκτάς ηρεμία…εκείνη την πολύτιμη ηρεμία που τόσο λείπει από τους περισσότερους από εμάς. Ηρεμήστε λοιπόν…απλοποιείστε…χαρείτε…ζήστε τα καλά και τα άσχημα (γιατί και αυτά μέσα στο πρόγραμμα είναι).

Τα παιδιά μου κάθε μέρα μου δείχνουν πως να αντιμετωπίζω τη ζωή με άλλο μάτι, πως να απλοποιώ ότι με βαραίνει και να το ξεπερνάω. Κι εγώ αποφάσισα εδώ και καιρό να μοιάσω στις κόρες μου και να τις αφήσω να με οδηγήσουν και να μου δώσουν το καλό παράδειγμα.

Αν έχετε παιδιά δοκιμάστε το! Σας υπόσχομαι πως ορισμένα πράγματα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τόσο σοβαρά όσο νομίζετε. Μην βράζετε στο ζουμί σας. Απλοποιήστε τα και πάμε να συγκεντρώσουμε δυνάμεις για εκείνα που είναι πραγματικά δύσκολα!

Καλό βράδυ!