Η αλήθεια είναι πως καθώς μεγαλώνεις ξεχνάς τα περισσότερα από όσα έμαθες στο σχολείο. Ειδικά το Δημοτικό μοιάζει πλέον με μακρινή ανάμνηση και συχνά αναρωτιέσαι αν το έζησες ποτέ. Εκείνο που μένει είναι κάποιες ιδιαίτερες αναμνήσεις και εικόνες απο φίλους, δασκάλους, εκδρομές, διαλείμματα και παιχνίδια.
Όταν κάνεις παιδιά σιγά σιγά όλα αυτά που πίστευες πως έχεις ξεχάσει αρχίζουν να επανέρχονται και σταδιακά γίνονται κομμάτι της καθημερινότητάς σου. Αν ανήκεις στην κατηγορία των γονιών που συμμετέχουν στο διάβασμα των παιδιών τους (όπως-καλή ώρα-εγώ) τότε το σχολείο ξεκινά από την αρχή για σενα. Είναι μια διαδικασία συναρπαστική, κουραστική, βαρετή, όμορφη αλλά πάνω απ’όλα γεμάτη αναμνήσεις και αναθεωρήσεις σχετικά με τη δική σου συμπεριφορά και απόδοση στο σχολείο.
Η Νεφέλη φέτος είναι στην Τετάρτη δημοτικού. Μεγάλωσε, τα μαθήματά της όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και περισσότερο ενδιαφέροντα αλλά και περίπλοκα. Εγώ; Εγώ είμαι εδώ όταν με χρειάζεται για να τη βοηθήσω. Χρειάζεται άραγε τη βοήθειά μου; Ναι, τη χρειάζεται. Τη χρειάζεται, όχι τόσο για να κάνεις τις ασκήσεις της όσο για να νιώσει ασφάλεια και σιγουριά ότι προχωρά σωστά. Αυτό κυρίως της προσφέρω…ή προσπαθώ τουλάχιστον να της προσφέρω…μια αίσθηση ασφάλειας για να βρει τα πατήματά της και να προχωρήσει αργότερα μόνη της.
Υπάρχουν κάποια μαθήματα λοιπόν που ξαναμαθαίνω κι εγώ. Δυο από αυτά είναι η Ιστορία και η Γεωγραφία. Με τη Γεωγραφία η Νεφέλη έχει έρωτα εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Προσπαθεί να μάθει ολόκληρο τον κόσμο, τις σημαίες, τις πόλεις…και φέτος ξεκινήσαμε φυσικά από την Ελλάδα. «Ως το τέλος της χρονιάς θα έχετε μάθει τη χώρα μας» τους είπε η δασκάλα της και έτσι και γίνεται.
Πήραμε λοιπόν έναν Άτλαντα και φυσικά έναν μεγάλο χάρτη της Ελλάδας τον οποίο κρεμάσαμε στο δωμάτιό της. Η μαμά μου είχε επίσης έναν παγκόσμιο χάρτη του National Geographic τον οποίο μας έδωσε και μπήκε και αυτός δίπλα στον χάρτη της Ελλάδας. Όταν ήμουν έφηβη ήμουν συνδρομήτρια στο National Geographic, το οποίο αγαπούσα και αγαπώ ως σήμερα, και προφανώς αυτός ο χάρτης είχε έρθει ως δώρο! Η μαμά μου τον κράτησε και έτσι έκανε πλήρη κύκλο και επέστρεψε στα χέρια μου και στο δωμάτιο της Νεφέλης!
Τους χάρτες όμως δεν τους χρησιμοποιούμε μόνο για τη Γεωγραφία…αλλά και για την Ιστορία. Η Ιστορία της Δ Δημοτικού δεν είναι πλέον Μυθολογία. «Μου αρέσει μαμά που είναι αληθινή ιστορία» μου είπε τις προάλλες. Μεγαλώσαμε και ξεπεράσαμε τα παραμύθια μάλλον! Διαβάζουμε παρέα λοιπόν και όταν ανακαλύπτουμε τοποθεσες, πόλεις και μέρη εντός και εκτός της σημερινής Ελλάδας, τα βρίσκουμε στους χάρτες μας. Και επειδή η Γεωγραφία της αρέσει πολύ έτσι θυμάται καλύτερα και καταλαβαίνει περισσότερα.
Πως είναι για μένα; Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν ξέκινάω κάθε φορά με ενθουσιασμό. Όταν όμως ξεκινάμε συνειδητοποιώ πόσο πολύ αγαπούσα και εγώ σαν παιδί αυτά τα δυο μαθήματα. Το παράξενο είναι πως σήμερα τα βρίσκω ακόμα πιο ενδιαφέροντα. Θυμάμαι κι εγώ, διαβάζω μαζί της, μαθαίνω από την αρχή. Προσπαθώ να μετατρέψω το κείμενο σε συζήτηση γιατί ξέρω πως η παπαγαλία δεν θα τη βοηθήσει (όπως δεν βοήθησε ούτε εμένα). Έτσι το διασκεδάζουμε και η ώρα του διαβάσματος περνά ευχάριστα (όσο μπορεί δηλαδή ένα παιδάκι να περάσει ευχάριστα κάνοντας τα μαθήματά του)…και όταν έρχεται η ώρα της επανάληψης ανακαλύπτω πως θυμάται πολύ περισσότερα από όσο περίμενα.
Σκέφτομαι όλα τα μαθήματα που μας περιμένουν στο μέλλον…Φυσική, Χημεία…με πιάνει ένας πανικός αλλά έπειτα σκέφτομαι πως θα βρει το δρόμο της και εγώ θα είμαι εδώ να τη βοηθήσω όπως εκείνη θέλει και όταν θέλει. Που ξέρεις…μπορεί αυτή τη φορά να με ενδιαφέρουν περισσότερο αυτά τα μαθήματα που όταν εγώ ήμουν μαθήτρια δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω.
Είναι πολύ παράξενο να ξαναζείς τα σχολικά σου χρόνια μέσα από τα βιβλία των παιδιών σου. Η διδασκαλία προσωπικά μου άρεσε πάντα, αν και δεν έχω πάντα το ανάλογο κουράγιο. Το πιο συναρπαστικό απ’όλα για μένα είναι το να προπαθείς να βρεις τον κατάλληλο τρόπο για να βοηθήσεις το κάθε σου παιδί, γιατί κάθε μια είναι ξεχωριστή, μαθαίνει διαφορετικά και της αρέσουν διαφορετικά μαθήματα. Θέλει υπομονή και ψυχραιμία…
Θα προτιμούσα να μην χρειαζόταν να μπω σε αυτή τη διαδικασία και το σχολείο να κάλυπτε τις ανάγκες των παιδιών μας όπως πρέπει. Καταλαβαίνω φυσικά πως όσο καλό και να είναι το σχολείο, το διάβασμα είναι πάντα διάβασμα για το παιδί (όπως ήταν και για μένα) αλλά σίγουρα υπάρχει καλύτερος τρόπος. Έτσι όμως είναι τα πράγματα και αυτές είναι οι συνθήκες. Καθώς προσπαθώ να προσαρμοστώ σε αυτές προσπαθώ να βρίσκω τα θετικά και να αντιμετωπίσω την προσπάθεια αυτή με αισιοδοξία και ηρεμία.
Όπως και αν έχει η Ιστορία και η Γεωγραφία είναι ακόμα ανάμεσα στα αγαπημένα μου μαθήματα και αυτό κάνει την προσπάθεια λίγο πιο εύκολη και διασκεδαστική.
tomikromoublog 