Χαζολογώντας απόψε με τη Νεφέλη και παρακολουθώντας τη να παίζει με τόσο ενδιαφέρον με τα πρώτα της Playmobil θυμήθηκα τα χρόνια που ήμουν κι εγώ παιδάκι. Αυτό είναι το καλό του να είσαι γονιός…όταν βρίσκεσαι με το παιδί σου, παίζεις, γελάς, ξεχνιέσαι. Αδειάζει εντελώς το μυαλό από κάθε σκέψη και απλώς απολαμβάνεις το παιχνίδι σαν να ήσουν κι εσύ ένα αεικίνητο 3χρονό.
Απόψε πέρασα τουλάχιστον μια ώρα στο πάτωμα του δωματίου της προσπαθώντας να στήσω το παιχνίδι για να μπορέσει τελικά να παίξει. Εχτές πάλι στο πάτωμα είχα ξεχαστεί εντελώς καθώς παλεύαμε να φτιάξουμε ένα παζλ με 200 κομμάτια. Εκείνη κάποια στιγμή βαρέθηκε και έβγαλε τα δικά της μικρότερα παζλ κι εγώ έμεινα εκεί να προσπαθώ μέχρι που ήρθε η ώρα για το βραδινό μας μπάνιο.
Πόσα αποθέματα όρεξης για παιχνίδι μπορεί να έχει ένας γονιός. Ναι, ο Νίκος για παράδειγμα σπάνια θα καθίσει τόσες ώρες να παίξει μαζί της. Εμένα πάλι όταν παίζουμε συγκεκριμένα παιχνίδια, όπως παζλ ή κατασκευές μου αρέσει πολύ να απασχολούμαι και να βοηθώ το μυαλό μου να ενεργοποιηθεί και να ξεκουραστεί την ίδια στιγμή. Και όλα αυτά μετά από μόλις 2 ώρες παιχνιδιού με τη Νεφέλη.
Θυμήθηκα λοιπόν τα αγαπημένα μου παιχνίδια όταν ήμουν παιδί. Τα παζλ ήταν το καλύτερό μου – ακόμα είναι. Τα τελευταία χρόνια έχω φτιάξει τόσα πολλά και τόσο μεγάλα που ορισμένα κάδρα βρίσκονται στο πάτωμα γιατί δεν έχω άλλους τοίχους να τα κρεμάσω. Μπορώ ακόμα και σήμερα με τις ώρες να είμαι απασχολημένη με ένα μεγάλο παζλ που θα μου διατηρήσει το ενδιαφέρον και θα με κάνει να ξεχαστώ. Πόσα βράδια έχω ξενυχτήσει για να ολοκληρώσω ένα ακόμα δημιούργημα!
Έπειτα ήταν φυσικά τα Playmobil και τα Lego. Ατελείωτες ώρες με τέτοια παιχνίδια!
Πόσο παράξενο είναι να βλέπεις το δικό σου παιδί να αγαπά τα ίδια παιχνίδια με σένα; Η Νεφέλη έχει από πολύ μικρή κληρονομήσει την αγάπη μου για τα παζλ. Ώρες μπορεί να τα φτιάχνει, να τα ξαναχαλάει και πάλι απ’την αρχή.
Σήμερα όταν είδα πόσο συναρπαστικά της φάνηκαν τα Playmobil, πόσες ώρες έμεινε να παίζει με αυτά (πράγμα εξαιρετικά σπάνιο καθώς έχει κληρονομήσει και το να βαριέται εύκολα – πάλι από τη μαμά της) σκέφτηκα πως κάτι πρέπει να έχουν τα γονίδιά μας. Ίσως πάλι είναι που επιλέγουμε εμείς τα πρώτα τους παιχνίδια επηρεάζοντας κατά κάποιο τρόπο τις συνήθειές τους και τις πρώτες τους αγάπες.
Νομίζω πως δεν υπάρχει ωστόσο γονιός που βλέποντας το παιδί του να απασχολείται με τα ίδια ακριβώς παιχνίδια που έπαιζε και ο ίδιος σαν παιδί δεν νιώθει υπερηφάνεια και χαρά. «Ναι, κάτι πήρε και από μένα» σκεφτόμαστε.
Άλλες φορές σκέφτομαι πως ακόμα και ο τρόπος που κοιμάται είναι πανομοιότυπος με του μπαμπά της. Από που μαθαίνουν όλα αυτά τα παιδιά μας; Βλέπουν και συνηθίζουν στις εικόνες αυτές υιοθετώντας τις και για τον εαυτό τους ή είναι γονιδιακό το θέμα;
Τι σημασία έχει όμως τελικά; Εκείνο που με κάνει χαρούμενη είναι που το παιδί μου μαθαίνει να παίζει δημιουργικά και ας μην έχω το χρόνο να καθίσω ώρες μαζί της για να κάνουμε κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό. Ελπίζω πως κάποια σχέση είχα κι εγώ με αυτές τις επιλογές…έστω και λιγάκι!
tomikromoublog 