Φιλία

Απόψε σκεφτόμουν τους φίλους μου. Η ζωή μου είναι γεμάτη- ευτυχώς – από ανθρώπους μου με αγαπούν και τους αγαπώ βαθιά. Δεν είναι πολλοί (και δεν χρειάζεται να είναι) αλλά είναι εξαιρετικοί. Συνειδητοποιώ πως όσο τα χρόνια περνάνε και εμείς μεγαλώνουμε και οι ζωές μας αλλάζουν εκείνο που μένει είναι η αγάπη που μας δένει και οι αναμνήσεις που μοιραζόμαστε… αναμνήσεις από μια ζωή που μοιραστήκαμε!

Η απόσταση και η απουσία δεν μπορεί να επηρεάσει αυτά τα συναισθήματα και δεν μπορεί να ξεθωριάσει τις αναμνήσεις.

Όταν στα 18 μου η καλύτερή μου φίλη, ο πιο δικός μου άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη μου ανακοίνωσε πως θα έφευγε για το εξωτερικό ένιωσα όλον μου τον κόσμο να καταρρέει. Φοβήθηκα, αναρωτήθηκα τι θα έκανα μόνη μου απέναντι σε αυτόν τον τεράστιο κόσμο χωρίς εκείνη να με βοηθά και να με στηρίζει καθημερινά.

Στην πορεία συνειδητοποίησα πως καμία απόσταση δεν μπόρεσε να επηρεάσει τη φιλία μας. Φυσικά τα χιλιόμετρα ήταν και είναι χιλιόμετρα. Φυσικά χάσαμε τις καθημερινές μας κουβέντες, όμως όσα νιώθαμε, όσα είχαμε μοιραστεί και συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε δεν άλλαξαν.

Σήμερα είμαστε και οι δυο μαμάδες, ακόμα μακριά η μια από την άλλη αλλά η αγάπη παραμένει. Έχω να ομολογήσω πως υπήρξε μια στιγμή στην οποία ένιωσα την απουσία και αυτή ήταν η μέρα που έφερα στον κόσμο τη Νεφέλη μου. Ναι, εκείνη την ημέρα ένιωσα πραγματικά πως είναι να λείπει ένας άνθρωπος αγαπημένος από τη σημαντικότερη μέρα της ζωής σου. Κάθε φορά όμως που μιλάμε ή συναντιόμαστε είναι σας να μην μείναμε χώρια ούτε μια μέρα!

Αλλάζουν οι ζωές μας κάθε μέρα. Πόσα λάθη δεν κάναμε μεγαλώνοντας στις φιλίες μας και πόσα δεν μάθαμε; Εγώ έμαθα πως η φιλία είναι πραγματική όταν τη νιώθεις βαθιά μέσα στην καρδιά σου, όταν δεν φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου και να εκφράσεις αυτό που πραγματικά σκέφτεσαι.

Έπειτα σκέφτομαι πως καθώς οι κόρες μου θα μεγαλώνουν και θα αποκτούν τους δικούς τους φίλους θα αναρωτιέμαι πόσες από τις φιλίες αυτές θα μπορέσουν να διατηρήσουν στην πορεία της ζωής τους. Προσωπικά κατάφερα να διατηρήσω ελάχιστες και φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους.

Ειδικά όταν η ζωή σου αλλάζει τόσο δραματικά με τον ερχομό ενός παιδιού τότε οι συνθήκες αλλάζουν και εκείνοι που επιλέγουν να παραμείνουν στη ζωή σου είναι λίγοι (αλλά καλοί).

Αλλάζουν και όσα συζητάμε. Τώρα πλέον οι περισσότερες συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τους συντρόφους μας και τα παιδιά μας…ειδικά τα παιδιά μας (τι έκαναν σήμερα, τι νέες κουβεντούλες μας είπαν, τι προβλήματα αντιμετωπίζουμε μαζί τους).

Κάποτε συναντιόμασταν και μιλούσαμε μόνο για τις σχέσεις μας. Κουτσομπολεύαμε τους συμμαθητές, τους γνωστούς μας  – εντάξει «κοινωνική κριτική» κάναμε.  Σήμερα συζητάμε για τις δυσκολίες της καθημερινότητάς μας, τα λεφτά, τις δουλειές, την οικογένεια – όλα αντικείμενα εξαιρετικού ενδιαφέροντος.

Η αλήθεια είναι ότι μου υπάρχουν μέρες που μου λείπουν αυτές οι συζητήσεις. Όταν τις θυμάμαι σήμερα χαμογελάω και σκέφτομαι πόσο ασήμαντα μου φαίνονται σήμερα όλα αυτά κι ας «κυβερνούσαν» τότε κάθε μου μέρα.

Κάποτε συναντιόμασταν 4 κορίτσια και παίζαμε μπιρίμπα γύρω από ένα τραπέζι, μασουλώντας πατατάκια και πίνοντας μπίρες ως αργά, γελώντας, χωρίς να κοιτάμε τα ρολόγια μας, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι πρέπει να ταίσουμε, να αλλάξουμε, να κοιμήσουμε. 

Ναι, η ζωή είναι μια απίθανη περιπέτεια και το πιο συναρπαστικό είναι πως οι αλλαγές αυτές συμβαίνουν χωρίς να τις καταλαβαίνουμε. Απλά ξυπνάμε ένα πρωί και αναρωτιόμαστε πως εμείς ζούσαμε κάποτε τόσο ανέμελα. Προσπαθούμε να θυμηθούμε πως ήταν να μην σε απασχολεί η καθημερινότητα απλά γιατί όλα όσα περιελάμβανε ήταν τόσο μα τόσο φαιδρά(αν και τότε μπορεί να έμοιαζαν πολύ σημαντικά).

Τις προάλλες έπεσαν στα χέρια μου φωτογραφίες από το σχολείο. Είδα τα πρόσωπα των συμμαθητών μου και χαμογέλασα σκεπτόμενη πως οι περισσότεροι από αυτούς έχουν σήμερα τα δικά τους παιδιά, τις δικές τους οικογένειες. Συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια. Κι όμως σήμερα φαντάζουν σαν μια στιγμή!

Πως θα νιώσω άραγε όταν η Νεφέλη ή η Αλεξάνδρα θα μου πουν «Μαμά, θα βγω με τα κορίτσια! «; Νομίζω πως θα ζηλέψω λιγάκι αλλά ταυτόχρονα θα νιώσω και μεγάλη χαρά γιατί θα ξέρω πως τα κορίτσια μου χτίζουν όμορφες αναμνήσεις από υπέροχες φιλίες, αναμνήσεις που θα τις συντροφεύουν μια ζωή.

Τι όμορφο πράγμα η φιλία! Όμορφο και σπάνιο ταυτόχρονα. Όμορφο, σπάνιο και πολύτιμο σαν πετράδι.