Χωρίς τίτλο…

Για να είμαι εντελώς ειλικρινής δεν ξέρω πια πως να διαλέξω ανάμεσα σε όλα όσα τριγυρίζουν στο μυαλό μου για να γράψω ένα ολοκληρωμένο και λογικό post. Γι’αυτό εδώ και πολλές εβδομάδες απέχω…απέχω γιατί τη μια μέρα σκέφτομαι πως θα γράψω για κάτι αξιοθαύμαστο που έζησα με τα παιδιά μου και την επόμενη κάτι γίνεται και η διάθεσή μου αλλάζει…και άλλα σημαντικότερα θέματα παίρνουν τη θέση όσων σκεφτόμουν μέχρι χθες.

Σήμερα  σκόπευα να ξεκινήσω με κάτι θετικό..σήμερα πέρασα το πρωινό μου με τη μεγάλη μου κόρη στο θέατρο. Εχτές στολίσαμε το Χριστουγεννιάτικο μας δέντρο και η Αλεξάνδρα, 2 χρονών πλέον συμμετείχε ενεργά στη διαδικασία απολαμβάνοντας κάθε στιγμή..

Και σήμερα καθώς επιστρέφαμε με τη Νεφέλη με το τρένο στο σπίτι συνέβη κάτι που από εκείνη τη στιγμή με έχει στοιχειώσει  Μπήκε στο τρένο μια νεαρή κοπέλα, δεν θα ήταν πάνω από 25 χρονών και στην αγκαλιά στης μέσα σε ένα sling φορούσε το μωρό της. Η πρώτη μου σκέψη μόλις την είδα ήταν να σηκωθώ και να της προσφέρω τη θέση μου…κι έπειτα την είδα να απλώνει το χέρι της ζητώντας ελεημοσύνη από τους επιβάτες. Πάγωσα…το βλέμμα μου καρφώθηκε στο παιδικό χεράκι που κρεμόταν έξω από το sling. Το μωρό της κοιμόταν, πρέπει να ήταν περίπου 5-6 μηνών, ίσως και μικρότερο. 

Τίποτα πάνω της δεν μαρτυρούσε ότι θα έκανε κάτι τέτοιο. Ήταν μια πραγματικά καλοστεκούμενη κοπελίτσα. Το μωρό της ήταν ζεστά ντυμένο, με το σκουφάκι του, ήρεμο, γαλήνιο στην αγκαλιά της…κι εκείνη πραγματικά μια όμορφη κοπέλα…

Καθώς απομακρυνόταν το βλέμμα μου παρέμεινε στο μωρουδιακό χεράκι…κι έπειτα γύρισα και κοίταξα τη Νεφέλη. Καθόταν αναπαυτικά στην αγκαλιά της νονάς της που μας είχε συνοδεύσει στο θέατρο. Ανέμελη κοιτούσε τον κόσμο να περνάει από το παράθυρο…δάκρυσα πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά και πολύ γρήγορα προσπάθησα να συνέλθω για να μην με δει το παιδί μου. 

Από τότε που έγινα μάνα τίποτα δεν μπορεί να «ανοίξει» την καρδιά μου στα 2 όσο η θέα μιας μάνας με το μωρό της αγκαλιά. Τίποτα δεν μπορεί να με κατασπαράξει όσο η θέα ενός ανυπεράσπιστου μωρού στην αγκαλιά μιας μητέρας που προσπαθεί να το μεγαλώσει με όσα μέσα διαθέτει…

Απόψε, καθώς κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ μου, στο ζεστό μου σπίτι…καθώς τα μωρά μου κοιμούνται ασφαλή και γαλήνια στα κρεβατάκια τους σκέφτομαι αυτό το μωρό και τη νεαρή μητέρα του. Και δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου…περισσότερο γιατί θέλω μέσα στην ψυχή μου να πιστέψω πως και αυτό το μωρό απόψε είναι ασφαλές και ζεστό…γιατί εύχομαι να μην ένιωθα τόσο ανήμπορη να προσφέρω κάτι ουσιαστικό για τόσα μα τόσα μωρά εκεί έξω που δεν είναι τόσο τυχερά όσο τα δικά μου.

Σκέφτομαι με πόση γκρίνια γεμίζουμε τη ζωή μας κάθε μέρα. Και το καταλαβαίνω, γιατί όταν έχεις μεγαλώσει με τόσα πράγματα στη ζωή σου να είναι απλά δεδομένα δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσεις πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η ζωή σου αν κάποιος, κάποτε, κάπως είχε πάρει έναν διαφορετικό δρόμο παρασύροντας και τη δική σου ύπαρξη.  Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να νιώσεις πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα…πόσο τυχερός είσαι κάθε μέρα. Ναι, το καταλαβαίνω και ας μην μπορώ κι εγώ να το κάνω βίωμα κάθε μέρα της ζωής μου.

Τη θαύμασα όμως αυτή τη μητέρα. Επέλεξε να κρατήσει το μωρό της, να το φέρει στον κόσμο παρά τις αντίξοες συνθήκες και κάνει ό,τι μπορεί για να το φροντίσει…ήταν τόσο όμορφη και απλή και ανθρώπινη…μια μανούλα… Ποιος ξέρει την ιστορία της; Ποιος ξέρει που βρίσκεται απόψε;

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω απόψε όλα αυτά. Ξέρω ότι χρειαζόμουν να τα βγάλω από μέσα μου γιατί με βαραίνουν εδώ και ώρες. Ξέρω πως σήμερα η καθημερινότητα – που τόσο με δυσκολεύει κι εμένα – μου έδωσε ένα γερό χαστούκι και με επανέφερε εκεί που έπρεπε να είμαι, γεμάτη ευγνωμοσύνη και χαρά για τη ζωή που ζω, για το σύντροφό μου, για τα μωρά μου, για την οικογένεια που με περιβάλει με τόση αγάπη κάθε μέρα.

Δεν μπορώ όμως να βγάλω εκείνο το μωρό από το μυαλό μου…

Ας είναι καλά και η Παναγία ας το φυλάει απόψε εκείνο και τη μητέρα του…όπως και όλα τα μωρά του κόσμου…ας βρουν το δρόμο τους παρέα, αγκαλιασμένοι για πάντα και ας είναι η αγάπη τους τόσο δυνατή ώστε να μην χωρίσουν ποτέ…

Όσο για εμάς τους υπόλοιπους, ας σκεφτούμε απόψε λίγο εκείνους που είναι λιγότερο τυχεροί από εμάς και ας προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε την καθημερινότητά μας λίγο περισσότερο…είμαστε πολύ πολύ πολύ τυχεροί….πολύ τυχεροί!

Καληνύχτα.