Ο πρωταγωνιστής, μόλις μπαίνεις στο θέατρο, είναι μια ντισκομπάλα σε σχήμα νεκροκεφαλής με ένα ακάνθινο στέμμα. Καθώς γυρνάει αργά «παίζει παιχνίδια» με τον έτσι κι αλλιώς χαμηλό ατμοσφαιρικό φωτισμό. Ναι, πήγαμε επιτέλους στο θέατρο. Όταν έχεις παιδιά γίνεται αρκετά δύσκολο να καταφέρεις να βρεις το χρόνο (και το απαραίτητο babysitting) για να μπορέσεις να απολαύσεις… Continue reading Θέατρο: «Ριχάρδος ΙΙΙ»
Πρέπει να ήμουν γύρω στα 5 όταν ο μπαμπάς μου με πήρε πρώτη φορά από το χέρι και με πήγε σινεμά…Λάτρης εκείνος του κινηματογράφου για χρόνια και ειδικότερα των ταινιών επιστημονικής φαντασίας θέλησε να με συστήσει σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Σήμερα, όταν το σκέφτομαι, πιστεύω πως μέσα του ονειρευόταν πως μια μέρα θα μεγάλωνα… Continue reading May the Force be With You..
Κάθε μέρα που παρακολουθώ τα κορίτσια μου να μεγαλώνουν και τις καθημερινές τους τρέλες εντός και εκτός σπιτιού σκέφτομαι πως θα ήθελα να μπορώ να καταγράφω σε μόνιμη βάση όλα όσα κάνουν. Το μυαλό μπορεί να συγκρατήσει συγκεκριμένο όγκο αναμνήσεων νομίζω και για κάποιο λόγο το δικό μου μυαλό τελευταία μάλλον έχει κουραστεί ή υπερφορτώσει… Continue reading Και οι μαμάδες έχουν ψυχή!
tomikromoublog 