Περνούν μπροστά μου σήμερα όλη μέρα posts στα social media με θέμα το περιβόητο “ζακετάκι” της Ελληνίδας μάνας. Σήμερα βλέπεις είναι η Γιορτή της Μητέρας…
Συνειδητοποιώ πως τώρα πια που είμαι κι εγώ Ελληνίδα μάνα το “ζακετάκι” περιλαμβάνεται στις καθημερινές μου ατάκες προς τις κόρες μου. Φαντάζομαι πως για πολλές (πάρα πολλές) από εμάς που είμαστε μαμάδες το «ζακετάκι» υπάρχει στην καθημερινότητά μας για να μας θυμίζει κάτι που ίσως δεν μας αρέσει και πολύ, μα είναι η πραγματικότητα…τις δικές μας μαμάδες.
Παραδέξου το…πολλές από τις ατάκες που λες στα παιδιά σου είναι ατάκες που άκουγες (και ίσως εξακολουθείς να ακούς) από τη δική σου μαμά. Για εμένα το “ζακετάκι” σίγουρα περιλαμβάνεται σε αυτές. Όταν αυτές οι ατάκες βγαίνουν από το δικό σου στόμα προς τα δικά σου παιδιά πως νιώθεις;
Εγώ στην αρχή σταματούσα τη φράση μου πριν την ολοκληρώσω γιατί και μόνο η ιδέα ότι “ακουγόμουν” σας τη μαμά μου μου προκαλούσε τουλάχιστον πανικό. Βλέπεις όλες μας κάποια στιγμή έχουμε ορκιστεί πως δεν θα γίνουμε ποτέ σαν τις μαμάδες μας, με τις υπερβολές τους και ίσως και κάποιες παιδαγωγικές μεθόδους με τις οποίες διαφωνούμε κάθετα.
Ατάκες όπως: “θα γίνεις μάνα μια μέρα και τότε μόνο θα με καταλάβεις” έχουν στοιχειώσει την παιδική και εφηβική μας ηλικία. Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, και γίνεσαι μάνα και αρχίζεις να σκέφτεσαι πως εσύ θα είσαι καλύτερο “μοντέλο”, πιο εξελιγμένο, πιο ψύχραιμο, πιο συγκροτημένο από τη δική σου μητέρα. Εκείνο που δεν έχεις καταλάβει είναι πως τα βιώματά σου μαζί της είναι μέσα σου για πάντα. Έχουν πιάσει “στασίδι” και δεν σηκώνονται με τίποτα πλέον να βγουν από το κεφάλι σου. Είναι πάντα εκεί, να σου θυμίζουν από που ξεκίνησες, πως μεγάλωσες, τι σημαίνει για σένα η έννοια της μητρότητας.
Ναι, η αλήθεια είναι πως γίνεσαι πιο εξελιγμένο “μοντέλο” ακριβώς όπως το φαντάστηκες και το ονειρεύτηκες. Είσαι πιο ψύχραιμη, πιο cool βρε παιδί μου. Δεν διαθέτεις ίσως την ίδια αυστηρότητα με την οποία μεγάλωσες. Επίσης, έρχεσαι αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της μητέρας σου ως γιαγιάς. Οι υπερβολές του στυλ “που είναι το παιδί; μόνο του το έχεις αφήσει στο δωμάτιο; Αν ανοίξει καμιά μπαλκονόπορτα και βγει έξω;” είναι ακόμα εκεί – ίσως και διπλασιασμένες γιατί πλέον είναι γιαγιά και δεν έχει τον έλεγχο της κατάστασης οπότε πρέπει να σου θυμίζει πάντα τους κινδύνους. Εσύ γελάς, την λες υπερβολική αλλά σε στιγμή που δεν σε βλέπει κάνεις και έναν έλεγχο του παιδιού στο δωμάτιό του (βρε λες;).
Έπειτα πρέπει να σκεφτείς και το άλλο: μπορεί να έγινες πλέον μαμά αλλά για εκείνη είσαι πάντα το παιδί της και καμιά φορά νιώθει την ανάγκη να σου φέρεται σαν να είσαι ακόμα παιδί…
Τη μικρή μου κόρη τη φωνάζω Μπέμπα. Το πραγματικό της όνομα είναι Αλεξάνδρα αλλά εγώ τη φωνάζω Μπέμπα. Έχω γράψει γι’αυτό…Μια μέρα αγανακτισμένη και 8 χρονών πλέον μου λέει “Μαμά, πόσο ακόμα θα με φωνάζεις Μπέμπα; Μεγάλωσα!” Της απάντησα:”Και 40 χρονών γυναίκα να γίνεις, και να έχεις δικά σου παιδιά εγώ ακόμα Μπέμπα θα σε φωνάζω γιατί θα είσαι πάντα η Μπέμπα μου”. Μου χαμογέλασε. Νομίζω ότι της άρεσε η σκέψη πως πάντα θα νιώθω πως είναι η μικρή μου, η Μπέμπα μου.
Έτσι και οι μαμάδες μας. Είμαστε οι δικές τους «Μπέμπες» ακόμα και πρέπει να μας δείξουν «το σωστό το δρόμο», όσο και αν αυτό καμιά φορά μας εκνευρίζει. Εγώ πλέον χαμογελάω συνήθως, λέω “ναι, μαμά” και δεν δίνω συνέχεια. Το δε «ζακετάκι» έχει περάσει πλέον ως ανησυχία και στα εγγόνια…”Ζακέτα έδωσες του παιδιού ή το έβγαλες έτσι έξω;”
Πόσες “ζακέτες” έχω δώσει στα παιδιά μου ως σήμερα; Πόσες κουβέντες έχω ξεστομίσει νομίζοντας πως μιλάει η μαμά μου μέσα από μένα; Πόσες φορές έχω χαμογελάσει μόνη μου σκεπτόμενη εκείνη ακριβώς τη στιγμή “Α ρε μάνα!!”
Ναι, είμαι πιο εξελιγμένο “μοντέλο” και κάνω πολλά διαφορετικά από εκείνη αλλά υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές, οι “στιγμές της ζακέτας” που κοντοστέκομαι πλέον χωρίς πανικό αλλά με χαμόγελο, συνειδητοποιώντας πως είναι τόσα που έχω και θα έχω πάντα μέσα μου από εκείνην και τον τρόπο με τον οποίο με μεγάλωσε – θετικά και αρνητικά – που είναι άσκοπο να αντιστέκομαι.
Έμαθε κι εκείνη στην πράξη όπως όλες μας. Προσπάθησε με όσα εργαλεία και εφόδια είχε στη δική της φαρέτρα όπως κάνω κι εγώ σήμερα. Πάνω από όλα είμαι κομμάτι από όλα όσα είναι εκείνη και είναι τιμή μου να τα κουβαλάω μέσα μου. Και όσα δεν μου άρεσαν τα αλλάζω καθώς προχωράω συνειδητοποιώντας κάθε φορά που ξεστομίζω μια ακόμα ατάκα προς τα παιδιά μου πως αυτή η ατάκα δεν είναι αληθινά δικιά μου, αλλά όλων των μαμάδων μιας άλλης γενιάς που έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν με όσα είχαν.
Ε και αν επιμένουμε καμιά φορά για το ζακετάκι δεν πειράζει. Ζακετάκι είναι αυτό. Μπορεί να πιάσει κρύο, μπορεί να χρειαστεί. Και αν δεν χρειαστεί όπως λέω καμιά φορά στις κόρες μου “δέστο γύρω από τη μέση σου και έφυγες”
Χρόνια Πολλά μαμάδες!
tomikromoublog 