Αγάπη από μακριά…

Σήμερα έβλεπα μια από τις αγαπημένες μου ταινίες…Αν και την έχω δει άπειρες φορές την ξαναείδα, συγκινήθηκα και πάλι, έκλαψα λιγάκι και θυμήθηκα. Τι θυμήθηκα θα ρωτήσεις; Θυμήθηκα την έννοια της φιλίας, τι σημαίνει να νοιάζεσαι τόσο για έναν άνθρωπο που δεν χρειάζεστε καν λόγια για να επικοινωνήσετε.

Συχνά λέω πως οι φιλίες χρειάζονται συντήρηση. Παλιά το πίστευα αλλά καθώς τα χρόνια περνούν κι εγώ μεγαλώνω συνειδητοποιώ πως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ίσως κι εγώ άλλαξα, αναθεώρησα. Ίσως η αδυναμία μου να συντηρήσω σχέσεις και φιλίες που στο παρελθόν θεωρούσα σημαντικές να ήταν ένα μήνυμα πο έπρεπε να λάβω πιο σοβαρά.

Στενοχωριόμουν παλιότερα.Σκεφτόμουν τους ατελείωτους ανθρώπους που έχουν περάσει από τη ζωή μου, πολλών από τους οποίους τα ονόματα έχω ξεχάσει πια. Άνθρωποι από τα σχολικά και φοιτητικά μου χρόνια, από δουλειές, συνεργασίες…άνθρωποι που ήρθαν και έφυγαν χωρίς να το καταλάβω. Μας πήρε ο χρόνος, οι δουλειές, οι αλλαγές στις ζωές μας. Χαθήκαμε και αυτό ήταν…προχωρήσαμε παρακάτω χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Έπειτα είναι εκείνοι οι άνθρωποι που μας απογοήτευσαν. Μπήκαν στη ζωή μας, στηρίξαμε πάνω τους ελπίδες, όνειρα, εμπιστοσύνη και πήραμε μόνο πόνο και μαθήματα για το μέλλον. Γιατί έτσι είναι η ζωή, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι οι λίγοι, οι ελάχιστοι, οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού (και λιγότερο) που είναι ακόμα εδώ. Το έχω ξαναγράψει…οι δικοί μου ελάχιστοι άνθρωποι βρίσκονται μακριά μου γεωγραφικά. Τρεις είναι και μεσολαβούν μεταξύ μας ήπειροι, χώρες και πόλεις. Αυτές οι αγάπες όμως, αυτές οι σπάνιες φιλίες είναι που με κρατούν ζωντανή και γεμάτη ενέργεια.

Είναι εκείνες οι σχέσεις που δεν απαιτούν πια καμία προσπάθεια, καμία συντήρηση. Ξέρεις πως μπορείς πάντα να ξεκινήσεις από την αρχή γιατί ουσιαστικά τίποτα δεν έχει μείνει ανείπωτο. Δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικό που δεν έχεις ήδη καλύψει και δεν χρειάζεται να είσαι «κάπως», να κρύβεσαι, να παρουσιάζεις ένα πρόσωπο που δεν είναι δικό σου.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρεις πως καταλαβαίνουν πως η απουσία σου δεν σημαίνει πως ξέχασες. Ξέρουν πως η αγάπη που σας δένει είναι για πάντα και πως όταν χάνεσαι είναι γιατί απλά συνέβει. Και όταν έρθει ένα μήνυμα, μια κουβέντα, ένα τηλέφωνο επανέρχεσαι σε μια στιγμή σαν να είσασταν παρέα και χθες.

Ναι, εντάξει. Είναι χρήσιμο να έχεις τη φυσική επαφή. Είναι πολύτιμο να ξέρεις ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να χτυπήσεις την πόρτα και να μοιραστείς μια αγκαλιά. Είναι τόσο σπάνιο αυτό πια για έναν απλό λόγο…μεγαλώσαμε. Παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, έχουμε δουλειές, υποχρεώσεις. Δεν είμαστε εύκολα διαθέσιμοι κάθε φορά που θα χτυπήσει η πόρτα. Τουλάχιστον όχι όπως είμασταν παλιά.

Το έχω ζήσει και ξέρω πόσο σημαντικό είναι. Μου λείπει. Αλλά έμαθα να ζω με την απόσταση. Έμαθα να αντιμετωπίζω πολλά μόνη μου όταν στα 18 η καλύτερή μου φίλη, ο «άνθρωπός μου», το άλλο μου μισό μετακόμισε στο εξωτερικό. Αναγκάστηκα, πιέστηκα και έμαθα. Αυτό το μάθημα το κουβαλάω ακόμα μαζί μου. Έπειτα είναι και οι απογοητεύσεις που ήρθαν, οι προδομένη εμπιστοσύνη σε λάθος ανθρώπους, τα λάθη που κόστισαν. Όλα αυτά τα κουβαλάω ακόμα μέσα μου και έτσι μετατράπηκα με τον καιρό σε ερημίτισσα που καταφέρνει να αντιμετωπίσει τα πάντα μόνη της. Έμαθα και να «κλείνομαι», να χάνω επαφή, να μην μιλάω πολύ…και όσο πιο πολύ μαθαίνεις έτσι τόσο πιο δύσκολο γίνεται το να ξεμάθεις.

Είναι όμως και εκείνοι οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου και ακόμα και αν σας χωρίζουν ατελείωτα χιλιόμετρα, η γνώση πως είναι εκεί σε κάνει να νιώθεις μια ασφάλεια που είναι αναντικατάστατη. Η δυσκολία είναι πως χάνετε στιγμές καθημερινές ο ένας από τη ζωή του άλλου. Λείπει εκείνη η καθημερινή σχεδόν επαφή με την οποία έχεις μάθει μεν να ζεις που όμως είναι φωλιασμένη μέσα στην ψυχή σου και δεν λέει να φύγει με τίποτα.

Έπειτα έρχεται η ώρα που ακόμα και μετά από μήνες ή ακόμα και μετά από 2 ή 3 χρόνια καταφέρνετε να βρεθείτε,  όχι πια μέσω skype αλλά φυσικά. Η πρώτη εκείνη αγκαλιά είναι πάντα εκείνη που αφήνει όλα τα συναισθήματα να κολυμπήσουν προς την επιφάνεια. Έπειτα φτιάχνετε καφέ και κάθεστε δίπλα δίπλα. Και συνειδητοποιείς πως η μαγεία που σας συνδέει είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Συνειδητοποιείς πως νιώθεις σαν να είσασταν στο ίδιο σημείο και την προηγούμενη μέρα, σαν να ζείτε στην ίδια πόλη, σαν να μοιράζεστε τις ζωές σας κάθε μέρα όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Γιατί εσείς δεν είστε φυσιολογικοί. Γιατί αυτές οι φιλίες δεν είναι εύκολες, δεν είναι συνηθισμένες. Δεν είναι φυσιολογικό να αγαπάς έτσι έναν άνθρωπο που βλέπεις κάθε 6 μήνες ή κάθε 3 χρόνια. Για εσένα όμως όλα μοιάζουν φυσιολογικά, καθημερινά, οικεία. Είσαι «σπίτι» σου και δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα.

Δεν χρειάζεται να πεις πολλά.

Χαζεύεις τα παιδιά σας καθώς παίζουν παρέα, ίσως για πρώτη φορά, και χαμογελάς, νιώθεις ανακούφιση, ευγνωμοσύνη. Τολμάς να σκεφτείς πως ίσως και εκείνα θα αγαπηθούν μεταξύ τους όσο αγαπιέστε και εσείς.

Έπειτα έρχεται η ώρα του αποχωρισμού. Θες να κρατήσεις τις στιγμές σε μαγική γυάλα και να μην τις αφήσεις να φύγουν ποτέ. Τελικά αναγκάζεσαι και πάλι να επιστρέψεις στην καθημερινοτητά σου. Συνηθίζεις ξανά…μέχρι την επόμενη φορά. Ανοίγεις το skype, συζητάς με τις ώρες καθως κάνεις ταυτόχρονα δουλειές , γράφεις μηνύματα…ως την επόμενη φορά.

Ναι, είναι δύσκολο να είσαι τόσο μακριά από εκείνους που αγαπάς πολύ, από τους ανθρώπους που σε ξέρουν καλύτερα από τον ίδιο σου τον εαυτό, από εκείνους που ξέρεις πως σου λένε πάντα την αλήθεια, που δεν θα σε προδόσουν ποτέ, όσο δύσκολα και αν είναι τα πράγματα….Δεν θα άλλαζα όμως αυτές τις φιλίες για τίποτα στον κόσμο. Ίσως επειδή ξέρω πως είναι αναντικατάστατες, πως είναι δύσκολες αλλά και τόσο εύκολες ταυτόχρονα, πως γεμίζουν την ψυχή μου με  ανυπομονησία για την επόμενη φορά, για την επομενη αγκαλιά, για τον επόμενο καφέ…και ας μας πάρει 2 και 3 χρόνια, ας μας πάρει μήνες.

Η αγάπη αυτή μεγαλώνει και μεγαλώνει και γίνεται όλο και πιο μεγάλη! Εδώ είμαστε και θα είμαστε…στα τρία πέρατα του κόσμου και ακομα πιο μακρυά αλλά πιο κοντά από ποτέ.

Αθήνα – Θεσσαλονίκη – Πάρμα – Μελβούρνη