Χρόνια Πολλά Μπισκότο!

Είναι γενονός πως κάθε φορά που θέλω να γράψω για σένα δεν ξέρω από που να το πιάσω. Είναι τόσο γεμάτο το μυαλό και η καρδιά μου από σένα που χάνομαι αμέσως σε πραγματικό λαβύρινθο και δεν ξέρω ακριβώς τι να σου πω.

Ας ξεκινήσω λοιπόν από το θέμα της ημέρας: ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΜΠΙΣΚΟΤΟ!

Ναι, ξέρω, πάλι τα ίδια θα σου πω. Γίνεται όμως διαφορετικά; Σκέφτομαι πως η ζωή μου άλλαξε τόσο όταν ήρθες που δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν πόσα έφερες μαζί σου, κι ας ήσουν δεύτερη μετά τη μεγάλη σου αδερφή.

Ξέρω πως μια μέρα θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές και θα χαμογελάς. Είμαι σίγουρη πως θα χαμογελάς γιατί σε ξέρω. Ξέρω πόσο σου αρέσει να μιλάμε, πόσο σου αρέσει να ακους ότι είσαι το μικρό μου μπισκοτο, το τελευταίο μου θαύμα σε αυτή τη ζωή.

Φέτος θα είσαι Πρωτάκι κι εγώ νομίζω πως έχω τη δύναμη να σταματήσω το χρόνο και να μείνεις εδώ για πάντα, κοντά μου, να με αγκαλιάζεις, να μου δίνεις φιλάκια, να κάνουμε χαδάκια και αγκαλιές τόσο δυνατές που νομίζω πως θα με σκάσεις. Γιατί έτσι είσαι εσύ…σε όλα σου πληθωρική, σε όλα grande!

Πόσο πια να σε παινέψω; Πόσο πια να σου δείξω πόσο σε λατρεύω και πως να σου εξηγήσω τι νιώθω για σενα κοράκλα μου; Καμια μαμά δεν ξέρει τον τρόπο, είμαι σίγουρη. Αυτό που μας δένει δεν καταγράφεται με τίποτα, δεν μπορεί να μπει σε πραγματικές λέξεις, να εκφραστεί με εικόνες ή λόγια.

Σε χαζεύω να κάθεσαι στο γραφείο μου και να βλέπεις τα αγαπημένα σου βιντεάκια το YouTube με τα ακουστικά στα αυτιά. Κοιταζόμαστε με τον μπαμπά σου και χαμογελάμε ως τ’αυτιά και έπειτα κουνάμε τα κεφάλια μας γιατί δεν μπορούμε να πιστέψουμε πόσο όμορφη είσαι…ναι, τόσο έχουμε χαζέψει Αλεξάνδρα μου μαζί σου…

Θυμάσαι; Πολλές φορές σου λέω πως έγινες έτσι για να «εκδικηθείς» τον μπαμπά σου που όταν σε είχα στην κοιλιά αναρωτιώταν πως θα σε αγαπήσει γιατί του «είχε πάρει όλη την καρδιά» η αδερφή σου. Νομίζω πως τώρα ξέρει. Κατάλαβε και εκείνος από την πρώτη στιγμή που σε κράτησε στην αγκαλιά του  – όπως εγώ το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που «φύτρωσες» σποράκι στην κοιλιά μου – πως είσαι μοναδική και πως είχες έρθει για να τα αλλάξεις όλα!

Αυτές τις μέρες με άφησες πάλι από μέση. Αχ, αυτές οι αγκαλιές σου!!!! Με τα Mesulid αγκαλιά είμαστε βρε μπισκότο! Μεγάλωσες πια, κλείνεις τα 6 σε λίγο αλλά οι αγκαλιές είναι αγκαλιές (και η μέση είναι μέση και πονάει η άτιμη).

Σ’αγαπώ κούκλα μου. Σ’αγαπώ «ως το διάστημα» όπως μου λες κι εσύ. Εγω κι εσύ είμαστε δίδυμο και το ξέρεις. Λατρεύω πως νοιάζεσαι για μένα, πόσο με αγαπάς, πόσο «μαμάκιας» είσαι ακόμα (μπορείς να μην σταματήσεις ποτε;). Λατρεύω που όταν με πιάνει η μέση μου έρχεσαι και με ρωτάς που πονάω για να με χαιδέψεις. «Να, τώρα θα περάσει μαμά» μου λες κι εγώ λιώνω! Λατρεύω το μηδίασμά σου, το «χαμόγελο της Τζοκόντα», όπως το λέμε με τον μπαμπά σου.

Δεν ξέρω τι έκανα για να σε αξίζω. Μαζί με την αδερφή σου είστε ό,τι ομορφότερο και πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου. Γιατί σου τα γράψω αυτά σήμερα; ΓΙΑΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙΣ ΜΠΙΣΚΟΤΑΚΙ ΜΟΥ!

Όχι, είπαμε, σήμερα δεν σβήνουμε κεράκια (αυτά σε 2 μήνες περίπου). Σήμερα κερνάμε γλυκάκι όλους όσους μας αγαπούν, δεχόμαστε ευχές και περνάμε την ημέρα παρέα με παιχνίδια και γέλια.

Χρόνια σου πολλά μικρή μου Αλεξάνδρα.

Έβαλα ήδη τα αγαπημένα σου brownies στο φούρνο μικρή μου γλυκατζού!

Να χαμογελάς πάντα. Να είσαι ευτυχισμένη. Να είσαι πάντα έτσι – πεισματάρα, ανταγωνιστική, δυναμική. Να διεκδικείς πάντα εκείνο που σου αξίζει. Να έχεις υψηλά standards στους ανθρώπους και τη ζωή σου. Να μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου πει πως δεν είσαι αρκετή.

Και να θυμάσαι πάντα πως κανείς μα κανείς μα κανείς μα κανείς (θα το γράψω άλλη μια φορά: μα κανείς) δεν σε αγαπάει  περισσότερο από τη μαμά σου!

ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΛΑΤΡΕΙΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ!!!

Η μαμά σου