Η τρύπια φραντζόλα…

Λένε πως κάποια πράγματα «περνούν» στο DNA των παιδιών μας. Δεν αναφέρομαι σε εκείνα που μπορεί κανείς να δει με την πρώτη ματιά αλλά εκείνα που πρέπει να ξέρεις για να τα παρατηρήσεις. Συνήθειες και «χούγια» που δεν περιμένεις ποτέ πως θα κληρονομήσουν τα παιδιά σου.

Όταν ήμουν μικρή αγαπούσα πολύ το ψωμί. Δεν αγαπούσα απλά το ψωμί όμως, αγαπούσα την ψίχα από το ψωμί. Ο μπαμπάς μου ακόμα θυμάται τις πολλές φορές που πήγαινε να φάει λίγο ψωμί και το έβρισκε «κενό» μέσα και φυσικά φώναζε «Ειρήνηηηηη!!!» γνωρίζοντας καλά τον ένοχο της υπόθεσης.

Τον τελευταίο καιρό βρίσκω στον πάγκο της κουζίνας μου αυτό:

Γελάτε ε; Το ξέρω πως γελάτε αυτή τη στιγμή (και καλά κάνετε!).

Ξέρω καλά ποιός είναι ο ένοχος και στο δικό μας σπίτι…η μεγάλη μου κόρη Νεφέλη. Ο μπαμπάς μου κάθε φορά που το βλέπει ή του το λέω γελάει με την καρδιά του.»Μη μιλάς» μου λέει, «κι εσύ τα ίδια έκανες!!!» ή φυσικά το κλασσικό «Εδώ πληρώνονται όλα!».

Έχει δίκιο, το ξέρω. Πως να τη μαλλώσω; Αφού κι εγώ η ίδια κάθε φορά που το βλέπω γελάω μόνη μου. Ναι, εντάξει, απόψε ήθελα λίγη ψίχα με το φαγητό μου – το παραδέχομαι. Όταν ο άντρας μου έφερε το ψωμί του λέω «που είναι το υπόλοιπο;» και άρχισε κι αυτός να γελάει. «Τα ίδια με σένα κάνει» μου είπε…

Πως να τη μαλλώσω, μου λέτε;

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να χαμογελάσω και να το διασκεδάσω. Κάνει ακριβώς αυτό που έκανα εγώ…είναι απίστευτο αλλά είναι αλήθεια. Δεν το κάνω ποτέ από την ημέρα που γεννήθηκε. Δεν με έχει δει ποτέ να το κάνω κι όμως εκείνη κάνει ακριβώς το ίδιο…σκαλίζει τη φρατζόλα για να φάει μόνο την ψίχα!

Φαντάζομαι πως κάποια επιστημονική εξήγηση θα υπάρχει για αυτό το φαινόμενο. Φαντάζομαι κάποιος εκεί έξω ξέρει γιατί τα παιδιά μας κοιμούνται στις ίδιες στάσεις με εμάς, γιατί αποκτουν συνήθειες που είχαμε σαν παιδιά.

Εγώ πάλι δεν ενδιαφέρομαι για το «γιατί». Απλά χαμογελάω και σκέφτομαι «Πως να τη μαλλώσω;»