Όταν φτιάχνεις το δικό σου Blog και γράφεις ξεκινά μετά από λίγο καιρό να συμβαίνει το εξής: εικόνες καθημερινές, στιγμές που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα τους έδινες δεύτερη σκέψη παίρνουν άλλη μορφή, γίνονται ένα ακόμα πιθανό κείμενο για το Blog σου. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι μεγάλο, κάτι πολύ σημαντικό. Μπορεί να είναι ένα χαμόγελο, μια κουβέντα, ένα σκηνικό στο οποίο ήσουν παρών/ούσα. «Μεγενθύνεται» η ζωή μπροστά στα μάτια σου και τα μικρά καθημερινά παίρνουν άλλη αξία – τουλάχιστον αυτό συνέβει σε εμένα.
Έχω εδώ και μήνες εγκαταλείψει το blogging. Συνέβησαν πολλά, γέμισε η καθημερινότητα γεγονότα και συνθήκες που για κάποιο λόγο με κράτησαν μακριά. Δειλά δειλά ξεκίνησα να μεταφέρω το Blog μου στο WordPress, να «παίζω», να ανακαλύπτω. Εχτές το αποφάσισα…έπρεπε να επιστρέψω. Και τότε εμφανίστηκε μια ακόμα από εκείνες τις στιγμές που σας ανέφερα…μια από εκείνες τις στιγμές που κανονικά δεν θα τους έδινα σημασία αλλά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως έπρεπε να την καταγράψω.
Ο λόγος ήταν απλός: ήταν μια από εκείνες τις στιγμές μέσα στην ημέρα που – με πρωταγωνίστριες τις κόρες μου (όπως συνήθως συμβαίνει)- ανακάλυψα πόσο εύκολο είναι όταν είσαι μαμά να περάσεις από τη σφαίρα του πραγματικού και καθημερινού σε εκείνη μέσα στην οποία κατοικούν τα παιδιά. Ξέρετε… εκεί όπου ο κόσμος είναι μια ατελείωτη πηγή έμπνευσης για παιχνίδι.
Πρέπει να το έχω γράψει στο παρελθόν…μαζί μας ζει μια υπέροχη γάτα. Μέλος της οικογένειας εδώ και 10 χρόνια, την υιοθετήσαμε με τον Νίκο όταν ήταν νεογέννητο γατάκι και από τότε μεγαλώνει και εκείνη μαζί μας και κυρίως μαζί με τις κόρες μας. Η Αλεξάνδρα της έχει παθολογική αγάπη. Την ταλαιπωρεί με χάδια και αγκαλιές όλη μέρα (όποιος έχει γάτα καταλαβαίνει τι εννοώ) και εκείνη ενώ γκρινιάζει ποτέ δεν την πειράζει παρά υπομένει υπομονετικά τα παιχνίδια της.
Αν και αρκετά μεγάλη σε ηλικία η γάτα μας δεν χάνει ευκαιρία για παιχνίδι. Οι κόρες μου εχτές λοιπόν, ανακάλυψαν ένα νέο παιχνίδι χρησιμοποιώντας κάτι πάρα πολύ απλό…ένα καθρεφτάκι της μαμάς τους.
Είναι μεσημέρι και μόλις έχουμε επιστρέψει από το Νηπιαγωγείο. Η πρώτη κίνηση της Αλεξάνδρας μόλις μπει στο σπίτι μας είναι πάντα (πάντα όμως!) να ψάξει τη γάτα της για να ξεκινήσουν τα χάδια και τις αγκαλιές. Το ίδιο συνέβει φυσικά και εχθές. Ξαφνικά ακούω τη Νεφέλη να λέει «Αλεξάνδρα έχω μια τρελή ιδέα!» και τρέχει στο γραφείο μου. Επιστρέφει με το καθρεπτάκι στα χέρια της. Ανοίγουν την κουρτίνα και μπαίνει στο σαλόνι απίστευτο φως! Ε, τα υπόλοιπα νομίζω τα φαντάζεστε.
Με την αντανάκλαση του ήλιου στο καθρεφτάκι η γάτα άρχισε να κυνηγά σαν μανιακή μέσα στο σαλόνι το φως…Τα κορίτσια να ξεκαρδίζονται στα γέλια – ειδικά η μικρή- και φυσικά να μαλλώνουν ποια θα πάρει πρώτη το καθρεφτάκι! Έτρεξα να βρω το κινητό μου για να φωτογραφήσω τις στιγμές. Παντζουρλισμός μέσα στο σπίτι…η γάτα να τρέχει πάνω-κάτω, τα κορίτσια να γελάνε κι εγώ να προσπαθώ να βγάλω όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορούσα… σαν να ήξερα πως θα έγραφα για αυτή τη στιγμή την επόμενη μέρα.
Για μερικά λεπτά, μέσα στον πανικό, συνειδητοποίησα πόσο εύκολα- για μια ακόμα φορά – τα κορίτσια μου είχαν «γεμίσει» με τα γέλια και τι φωνές τους το σπίτι μας, που τα πρωινά που λείπουν είναι πολύ ήσυχο.
Όσο για μένα, πήρα δυνάμεις για το υπόλοιπο της ημέρας…όπως πάντα! Ένα τόσο απλό πραγματάκι όπως ένα καθρεφτάκι και το λαμπερό φως του Ήλιου φτάνει για να αλλάξει τη διάθεση, να προκαλέσει ατελείωτο παιχνίδι και να γεμίσει τις μπαταρίες! Τα παιδιά ξέρουν καλύτερα…
Εσείς παίξατε σήμερα;;;
tomikromoublog 
Να αυτά τα κείμενα σου έλεγα! Αυτά τα κείμενα αγαπάω! Ρουφάω κάθε τους λέξη!
Θα δώσω ιδιαίτερη σημασία στην ερώτηση σου. Έπαιξα σήμερα; Ναι θα σου απαντήσω με χαρά! Το πρωί, μέχρι να ετοιμαστούμε για σταθμό και δουλειές! Και φυσικά ακόμα περισσότερο παιχνίδι μας περιμένει σε λίγο!
(Συνέχισε να γράφεις έτσι!)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!