Ένας απλός κόσμος…

Είχα κάποτε μια φίλη. Ήμασταν πολύ δεμένες, σαν αδερφές. Ζούσαμε σε διαφορετικές πόλεις. Έπειτα από αρκετά χρόνια φιλίας και για λόγους σοβαρούς η φιλία μας έλαβε τέλος. Μητέρες και οι δύο, οι κόρες μας είχαν γνωριστεί, είχαν ξεκινήσει ακόμα και εξ αποστάσεως να γνωρίζουν η μια την άλλη. Έπειτα σε δικό μου ταξίδι στην δική της πόλη πήρα μαζί μου τη μικρή μου Νεφέλη και τα κορίτσια μας γνωρίστηκαν και προσωπικά. Έγιναν φίλες, έδεσαν, πέρασαν μερικές μέρες πολύ κοντά η μια στην άλλη και ταίριαξαν πολύ.
Εχτές η Νεφέλη με ρώτησε πότε θα ξαναπάμε. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η φιλία μου αυτή έλαβε τέλος, με οριστικό και φοβάμαι αμετάκλητο τρόπο. Ποτέ έως σήμερα δεν με είχε ρωτήσει γι’αυτό. Σήμερα όμως με ρώτησε και μάλιστα επέμεινε. Της εξήγησα πως δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να ξαναπάμε γιατί  με τη μαμά της φίλης της δεν είμαστε πλέον φίλες. Φυσικά δεν της έφτασε αυτή η απάντηση. Ζήτησε εξηγήσεις, πολλές εξηγήσεις. «Σου λείπει;» με ρώτησε. «Μερικές φορές» της απάντησα με κάθε ειλικρίνεια. «Μου λείπει αυτό που είχαμε κάποτε όταν ήμασταν καλές φίλες…Αλλά οι άνθρωποι μερικές φορές αλλάζουν…» προσπάθησα να την εξηγήσω. Όταν οι εξηγήσεις μου δεν την ικανοποίησαν έμεινε σιωπηλή δίνοντάς μου ένα απλό «καλά».

Έπειτα από ένα πεντάλεπτο επανήλθε. Μου διηγήθηκε μια ιστορία με την Πέππα και τη φίλη της με την οποία μάλωσε γιατί δεν έπαιζαν όμορφα μαζί. Όταν  η μαμά της φίλης της ήρθε να την πάρει εκείνη δήλωσε πως δεν θα έπαιζαν πια μαζί και η Πέππα είπε το ίδιο. Έπειτα από λίγο όμως μίλησαν και μπόρεσαν να λύσουν την παρεξήγηση και έγιναν και πάλι φίλες. 
Οι διάλογοι αυτοί έλαβαν χώρα την ώρα που ήμασταν στο αυτοκίνητο και επιστρέφαμε στο σπίτι. Αφού τελείωσε  τη ρώτησα γιατί διάλεξε να μου πει αυτήν την ιστορία. «Γιατί μπορείς κι εσύ να κάνεις το ίδιο…να την πάρεις τηλέφωνο να μιλήσετε και να γίνετε πάλι φίλες». Έμεινα για λίγο σιωπηλή προσπαθώντας να βάλω στις σκέψεις μου σε μια σειρά. Πως να της εξηγήσω; 
Όταν με πρώτο-ρώτησε να μάθει το λόγο της είπα πως η φίλη μου είχε κάνει κάτι που με πλήγωσε πολύ. Με ρώτησε τι σημαίνει «με πλήγωσε» – λογικό, σκέφτηκα να μην ξέρει το παιδί τι σημαίνει η λέξη «πληγώνω». Προσπάθησα με όσο πιο απλά λόγια να της εξηγήσω.
Αφού λοιπόν κοντεύαμε να φτάσουμε σχεδόν στο σπίτι μας και μου είχε διηγηθεί την ιστορία με την Πέπα και είχαν προηγηθεί όλα αυτά, καθώς προσπαθούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά για να βρω τις κατάλληλες λέξεις που θα την ησύχαζαν και θα έκλειναν το θέμα συνειδητοποίησα πως ενώ για εμένα ήταν τόσο δύσκολο να της εξηγήσω για εκείνη ο τρόπος σκέψης μου ήταν απλά ανεξήγητος και παράξενος. 
Το μόνο που μπόρεσα να της πως ήταν πως «Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που ακόμα και οι καλύτεροί μας φίλοι παύουν να είναι κατάλληλοι για φίλοι μας γιατί μας πληγώνουν και μας στενοχωρούν…και αυτό συμβαίνει μερικές φορές..Αυτό δεν τους κάνει κακούς. Απλά δεν τους κάνει καλούς για να είναι δίπλα μας γιατί δεν νιώθουμε εμείς καλά με αυτό…».
Ο κόσμος των παιδιών είναι πολύ απλός. Κάποτε όταν ήμουν κι εγώ παιδί έτσι απλός ήταν και ο δικός μου κόσμος. Για τη Νεφέλη το σημαντικό ήταν πως έφυγε ένας άνθρωπος τόσο από τη δική μου όσο και από τη δική της ζωή, άνθρωποι που μπορεί να μην έβλεπε κάθε μέρα αλλά που ήξερε πως ήταν κάπου εκεί, μέσα στη ζωή της. Τι μπορεί να είναι τόσο σοβαρό που δεν μπορείτε να γίνετε και πάλι φίλες; 
«Δεν θα γίνετε ποτέ πια φίλες;» με ρώτησε. «Δεν λέω πια ποτέ τη λέξη ποτέ» της απάντησα και κάπου εκεί σταμάτησαν οι ερωτήσεις.
Από εκείνη τη στιγμή δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι. Σκέφτομαι πόσο ο απλουστευμένος τρόπος σκέψης της 7χρονης κόρης μου με αφόπλισε σε μια στιγμή που δεν το περίμενα καθόλου. Σκέφτομαι πως στα δικά της μάτια όλα αυτά είναι απλά ανοησίες και πως δεν υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται ή καβγάδες που δεν μπορούν να αντιστραφούν. 

Με γλύκανε με τη σκέψη της. Μήπως τελικά όντως έτσι είναι; Μήπως μεγαλοποιούμε τα πάντα τόσο που κάποια στιγμή χάνουμε την επαφή μας με τον απλό τρόπο σκέψης που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά; Σίγουρα το κάνουμε, αλλά υπάρχει άραγε τρόπος να γυρίσεις πίσω σε αυτόν τον τρόπο σκέψης; Ή τα απανωτά χτυπήματα της ζωής που έρχονται αργά ή γρήγορα για όλους μας τελικά μας επηρεάζουν τόσο πολύ που δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής πια;
Μπορεί το παιδί μου να έχει δίκιο. Μπορεί πάλι αυτό που νιώθω εγώ να είναι το σωστό. Ποιος ξέρει; Αν τη ρωτούσα τι πρέπει να κάνω η απάντησή της θα ήταν απλή και ξεκάθαρη, ενώ για μένα είναι πολύ πιο περίπλοκη…
Ανεξάρτητα από αυτό, εκείνο που τριγυρίζει στο μυαλό και την καρδιά μου από την ώρα που τελείωσε η κουβέντα μας είναι πως έχω μια ευχή:
Μακάρι να μπορέσει στη ζωή της να κρατήσει έτσι απλά τα πράγματα. Μακάρι να μην χρειαστεί να αλλάξει, να δει τη ζωή με πιο περίπλοκο τρόπο, μακάρι πάντα να πορεύεται σκεπτόμενη πως δεν υπάρχουν προβλήματα χωρίς λύσεις και καβγάδες χωρίς επιστροφή και καταστάσεις που δεν αντιμετωπίζονται…
Δεν ξέρω αν έκανα καλά που ήμουν τόσο ειλικρινής μαζί της. Ίσως θα ήταν καλύτερα να είχα πει ένα ψέμα και να τελείωνε εκεί. Δεν ένιωθα όμως καλά να την κοροϊδέψω. Είναι πια 7 χρονών…προσπάθησα όμως να της εξηγήσω χωρίς να βγαίνει πικρία ή φόβος ή στενοχώρια..σαν να περιέγραφα κάτι που είναι φυσιολογικό, που συμβαίνει μερικές φορές. Γιατί αυτό ήθελα να κρατήσει στο μυαλό της,Πως δεν είναι κάτι κακό, κάτι που απαραιτήτως πρέπει να μας στενοχωρεί.
Πάντα κάτι μαθαίνω από τα παιδιά μου. Πάντα κάτι έχουν να με διδάξουν, κάτι διαφορετικό να μου δείξουν, να με πάρουν από το χέρι και να με οδηγήσουν από άλλο δρόμο σαν να μου λένε «Να, μαμά! Υπάρχει και αυτός ο δρόμος!».
Χαμογελάω αυτή τη στιγμή…