Στιγμές που θέλω να θυμάμαι!

Είμαι μόνη στο σπίτι με τις κόρες μου. Ο μπαμπάς μας λείπει σε δουλειά…
Τις κάνω μπάνιο, βάζουν πυτζάμες…Καθώς βοηθάω τη Νεφέλη να ντυθεί μου λέει:
«Μαμά, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου…γι’αυτό ήθελα εσένα…οι άλλες μαμάδες δεν μου φαίνονται και τόσο καλές!». Διστάζω στην αρχή να σχολιάσω, δεν ξέρω τι να πω, με έχει αφήσει άφωνη. Χαμογελάω μόνο και την κοιτάζω στα μάτια. Μου χαμογελά κι εκείνη. 
«Με διάλεξες;» τη ρωτάω. Δεν διστάζει στιγμή να μου απαντήσει με απόλυτη σιγουριά: «Ναι, μαμά! Διάλεξα εσένα και τον μπαμπά!». Χαμογελάω συνέχεια σαν να μου έχουν κάνει το ομορφότερο δώρο του κόσμου.
«Σ’ευχαριστώ που ήρθες σε μένα καρδούλα μου» της λέω και αγκαλιαζόμαστε!

…και έρχεται η ώρα που θα στεγνώσουμε τα μαλλιά μας.
Η Νεφέλη έχει πάρει στα χέρια της ένα βιβλίο «Ο Γιατρός φοβάται το Νικόλα»  – του Αντώνη Παπαθεοδούλου (με την φανταστική εικονογράφηση του Γιώργου Σγουρού) – και διαβάζει καθώς εγώ της στεγνώνω τα μαλλιά. 
Η Αλεξάνδρα έχει ήδη τελειώσει με τα δικά της μαλλιά και έχει καθίσει μαζί μας να ακούσει…αργά, σταθερά το κορίτσι μου διαβάζει…διαβάζει!!!

Μάθετε περισσότερα για το βιβλίο πατώντας πάνω στη φωτογραφία!

Χαμογελάω πίσω της και την επιβραβεύω με κάθε πρόταση που ολοκληρώνει (δεν είναι και λίγο για το πρωτάκι μου!). Η πρώτη φράση του βιβλίου : «Ο Νίκολας είναι ένα παιδί ατρόμητο!». Πετάγεται η Αλεξάνδρα: «Μαμά, τι θα πει ατρόμητος; Είναι αυτός που τρώει πολύ;». Γελάμε και εγώ και η Νεφέλη. Σκέφτομαι πως δεν είναι καθόλου παράλογο να θεωρήσει πως η λέξη «ατρόμητος» έχει κάποια σχέση με το ρήμα «τρώω». Της εξηγώ, καθώς με κοιτάζει όλο απορία, πως ατρόμητος είναι αυτός που δεν φοβάται τίποτα.
«Ούτε το σκοτάδι;» με ρωτάει. «Ούτε το σκοτάδι» της απαντώ. «Αυτός που είναι ατρόμητος δεν φοβάται τίποτα…» εξηγώ. «Είναι από τη λέξη τρομάζω, δεν με τρομάζει τίποτα δηλαδή».

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι άλλο στη ζωή που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πιο χρήσιμος, πιο άξιος, πιο υπερήφανος από το να έχεις παιδιά. Και είναι αυτές οι μικρές – ασήμαντες για τους περισσότερους – στιγμές που σε κάνουν να το καταλαβαίνεις και να σκέφτεσαι πως είσαι πραγματικά ευλογημένος! 
Τέτοιες στιγμές πρέπει να καταγράφονται όχι μόνο στην καρδιά και στο μυαλό αλλά και στα γραπτά…έτσι, για να γίνονται λίγο πιο σημαντικές, λίγο πιο ουσιαστικές, να μας θυμίζουν αυτά που αξίζουν πραγματικά!
Έπρεπε να τις καταγράψω!
Εσείς; Ποιες ήταν οι δικές σας σημαντικές στιγμές σήμερα;