Φιλία: ένα απαιτητικό μονοπάτι!

Δες τώρα τι σκεφτόμουν απόψε…σκεφτόμουν για τη φιλία. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ πολύ έχω ταλαιπωρηθεί σε αυτό το επίπεδο. Είχα για πολλά χρόνια πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου. Υπάρχουν όμως ορισμένα στοιχεία του χαρακτήρα μου που τελικά συνειδητοποίησα πως είναι η αιτία γιατί πλέον οι φίλοι μου είναι τόσο λίγοι (και διαλεχτοί).

 – Δεν τα πάω καλά με τα τηλέφωνα: Προσπαθώ, αλήθεια το λέω, να κρατώ επαφή. Δεν τα καταφέρνω όμως. Παλιά ήταν πιο εύκολο αλλά από τότε που απέκτησα τις κόρες μου οι ρυθμοί μου άλλαξαν. Επίσης δουλεύω πολύ, πάρα πολύ, υπερβολικά πολύ. Και ο λίγος χρόνος που μένει είναι αφιερωμένος στον άντρα μου, στον εαυτό μου, στο σπίτι μου… Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μετά.

Δεν είναι ότι δεν θέλω. Συχνά τα βάζω με τον εαυτό μου και σκέφτομαι «πόσο ηλίθια είσαι επιτέλους που δεν μπορείς να δώσεις τη σημασία που πρέπει σε κάποιες σχέσεις». Το καταλαβαίνω, το συνειδητοποιώ…και μετά συνεχίζω τα ίδια. Ναι, μάλλον είμαι αδιόρθωτη. Βέβαια δεν υπάρχει περίπτωση να με αναζητήσει άνθρωπος και να μην είμαι διαθέσιμη. Δεν υπάρχει περίπτωση φίλος να ζητήσει χρόνο και να μην τον έχει. Αλλά όταν χάνεσαι καταλαβαίνω πως και ο άλλος δεν παίρνει πια το θάρρος να σου ζητήσει χρόνο. Ευτυχώς οι φίλοι μου με ξέρουν και καταλαβαίνουν!

 – Έχω ένα χούι να το πω, ελάττωμα να το πω…στους φίλους μου λέω πάντα την αλήθεια όσο και αν πονάει. Δεν καταλαβαίνω από διπλωματίες, από συγκατάβαση. Λέω πάντα αυτό που πιστεύω. Και ξέρετε που έχω καταλήξει; Είναι μεγάλο ελάττωμα. Και ο λόγος είναι απλός. Δεν μας αρέσει η αλήθεια. Κάποτε είχα μια φίλη και όταν με ρωτούσε κάτι τη ρωτούσα «Θέλεις να σου πω αυτό που θέλεις να ακούσεις ή αυτό που πιστεύω;». Όταν άρχισε να μου ζητάει να της λέω αυτό που ήθελε να ακούσει ήξερα πως η φιλία μας δεν θα άντεχε για πολύ, γιατί απλά δεν αντέχω να λειτουργώ έτσι για καιρό με τους δικούς μου ανθρώπους.

Πολλοί άνθρωποι λένε «όταν είσαι φίλος πρέπει να ακούς και να στηρίζεις». Δεν θα διαφωνήσω ακριβώς. Όταν χρειάζεσαι απλά να μιλήσεις και να σε ακούσω θα το κάνω. Όταν θα ζητήσεις όμως τη γνώμη μου τότε αλλάζουν τα πράγματα. Είναι κρίμα που δεν το δέχονται πολλοί άνθρωποι αυτό. Με στενοχωρεί γιατί έτσι έχουν χαλάσει πολλές φιλίες στη ζωή μου ή μάλλον έχουν αλλάξει μορφή. Δεν μπορεί όμως να μου ζητάς να είμαι δίπλα σου και όταν αυτά που λέω σε πονάνε να με κατηγορείς…θα αρκεστείς τότε σε μια άλλου είδους σχέση, πιο τυπική. Ε, αν και αυτό δεν σου αρέσει τότε δεν υπάρχει τρίτη επιλογή, τουλάχιστον όχι με μένα. Την ίδια ακριβώς απαίτηση έχω και για τον εαυτό μου από τους φίλους μου. Όταν καταλάβω ότι μου χαϊδεύουν τα αυτιά ξέρω πως δεν με νοιάζονται πραγματικά.

– Υπάρχουν ορισμένα όρια για μένα στους ανθρώπους. Θαυμάζω και αγαπώ τους φίλους μου. Τους έχω πολύ ψηλά γιατί πιστεύω πως είναι καλύτεροι άνθρωποι από μένα. Η αγάπη τους, η φροντίδα τους, η ειλικρίνειά τους είναι τα μεγαλύτερα δώρα για μένα.  Μπορεί να τους θαυμάζω για διάφορους λόγους…άλλον γιατί πέτυχε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, άλλον για την ανεξαρτησία του και το δυναμισμό του, άλλον για την ανεξάντλητη αγάπη του και την μεγαλοσύνη του, για την προσφορά του, για το ήθος του. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας άλλωστε φέρνει μαζί του πολλά διαφορετικά πράγματα από τα οποία μαθαίνουμε και γινόμαστε καλύτεροι. Ή τουλάχιστον προσπαθούμε.

Όταν ένας άνθρωπος λοιπόν παύει να μου προκαλεί το θαυμασμό σε κάποιο επίπεδο, όταν αρχίζω να νιώθω θλίψη και απογοήτευση (ή λύπηση) τότε αποστασιοποιούμαι. Το έχετε πάθει ποτέ; Εγώ το έπαθα πολύ έντονα φέτος…ένιωσα λύπηση για πρώτη φορά. Και με πείραξε πολύ. Με πείραξε που δεν  μπορούσα να το αντιμετωπίσω, που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, που δεν κατάφερα να κάνω την υπέρβαση. Έπειτα σκέφτηκα πως ήταν καλύτερα έτσι. Δεν είναι όλες οι σχέσεις προορισμένες για να κρατήσουν για μια ζωή. Και αυτές που είναι έχουν έναν μοναδικό τρόπο να αντέχουν στον χρόνο ανεξάρτητα από τις συνθήκες.

Κάθε άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου τον αγάπησα με διαφορετικό τρόπο. Κάθε ένας άφησε το σημάδι του, με δίδαξε, πήρε και έδωσε και άφησε πίσω του αναμνήσεις. Κάποιες φιλίες έληξαν γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, χωρίς πρόθεση, άλλες πάλι από καθαρή επιλογή είτε δική μου είτε όχι. Κρατώ πάντα και μόνο τις καλές αναμνήσεις και εδώ και καιρό έχω αποφασίσει πως μετά από τόσα χρόνια πρέπει επιτέλους να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα.  Άργησα πολύ αλλά έμαθα και αυτά τα μαθήματα ήταν πολύτιμα.

Εκείνο που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη είναι πως αν και μου πήρε καιρό κατάλαβα πως η ζωή είναι ένα μονοπάτι γεμάτο στροφές, άλλες απότομες και άλλες πιο ομαλές. Και σε αυτό το μονοπάτι οι άνθρωποι που σε συντροφεύουν πρέπει να είναι άνθρωποι που σε αποδέχονται για αυτό που είσαι. Πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να σε στηρίζουν, να σε βοηθούν αλλά και να είναι εκείνοι που όταν το βήμα σου γίνεται πιο αργό, όταν αρχίζεις να καμπουριάζεις σου λένε «Ε!!! Ξεκίνα! Δεν θέλω αηδίες!». Και όσο και αν μέσα σου εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι «Ωχ, άσε με!» ξέρεις πως έχουν δίκιο. Και η μαγκιά τότε είναι αντί να τους εγκαταλείψεις, αντί να πεις «είσαι κακός, δεν με χαϊδεύεις», να αρπάξεις το χέρι που σου προσφέρουν για να προχωρήσεις, για να γίνεις καλύτερος, για να σηκωθείς και να πας πιο γρήγορα.

«Τα ξυπνητήρια μου», έτσι μου αρέσει να λέω ότι είναι οι καλύτεροί μου φίλοι.

Επίσης, κατάλαβα πως η απόσταση δεν παίζει κανέναν ρόλο στις ουσιαστικές φιλίες. Οι 2 πιο αγαπημένες μου φίλες βρίσκονται αυτή τη στιγμή η μια στην Αυστραλία και η άλλη στην Ιταλία. Τι και αν δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε και να κλάψουμε η μια στον ώμο της άλλης (ναι, αυτό μου λείπει πολύ – όχι το κλάμα, η αγκαλιά!);

Η σκέψη τους και η αγάπη τους είναι πάντα δίπλα μου, 24 ώρες το 24ωρο, κάθε στιγμή. Τα χιλιόμετρα δεν έχουν καμία σημασία, απολύτως καμία.

Λίγο πριν τα 40 δημιουργώ ακόμα φιλίες. Τα παιδιά μου είναι η αφορμή γι’αυτό (ένας ακόμα λόγος που η μητρότητα με κάνει ευτυχισμένη). Φέτος μπήκαν στη ζωή μου νέοι άνθρωποι, άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι πολλά κοινά, πέρα από τα παιδιά μας και τη δική τους φιλία. Η δουλειά μου επίσης έφερε λίγους αλλά εξαιρετικούς ανθρώπους στο δρόμο μου, ανθρώπους με τους οποίους ξέρω πως θα παραμείνουμε φίλοι για χρόνια. Η προοπτική αυτή με κάνει να βλέπω τα πράγματα με χαμόγελο.

Καθώς ο χρόνος τελειώνει νιώθω πλήρης. Μου λείπουν ορισμένοι άνθρωποι που είναι μακριά μου αλλά ξέρω πως ο χρόνος θα τα φέρει έτσι που θα είμαστε και πάλι μαζί. Κάθε χρόνος με γεμίζει αναμνήσεις, γεμίζει όλους μας με εικόνες και συναισθήματα που κουβαλάμε για πάντα μέσα μας. Οι φιλία είναι- μετά την μητρότητα – το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο, γιατί το επιλέγεις συνειδητά. Συχνά δεν καταλαβαίνεις τι πρέπει να κάνεις για να το διατηρήσεις αλλά στην πορεία όλα ξεκαθαρίζουν. Για μένα αυτό έγινε φέτος…θέλει αγάπη, αφοσίωση, πίστη και πολλά κότσια…πολλά, πολλά, πολλά κότσια! 
Και οι φίλοι μου έχουν πολλή κότσια, πολύ αφοσίωση και μεγάλη πίστη! 
Και γι’αυτό είμαι ευγνώμων! 

Via imgarcade.com