Ένα φιλί για καλημέρα!

Κάθε πρωί παίρνω από το χέρι τις κόρες μου και τις πάω στο σχολείο. Τόσο το Δημοτικό όσο και το νηπιαγωγείο βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση – τόσο κοντινή που πηγαίνουμε με τα πόδια. Ξεκινάμε πάντα από το Δημοτικό, καθώς το κουδούνι χτυπάει πρώτο εκεί.

Η Νεφέλη δυσκολεύτηκε φέτος να προσαρμοστεί στο νέο της σχολείο. Μαθημένη στο χαλαρό περιβάλλον του νηπιαγωγείου, με άλλους ρυθμούς, έπρεπε πλέον να συμβιβαστεί με μια νέα πραγματικότητα. Από ένα σχολείο με 50 παιδιά έπρεπε πλέον να βρεθεί σε ένα σχολείο με πολύ περισσότερα. Από τη λογική της «παρεούλας» του Νηπιαγωγείου έπρεπε πλέον να μάθει να κάθεται σε ένα θρανίο και να παρακολουθεί τη δασκάλα της.

Για τη Νεφέλη, ένα παιδί στο οποίο ποτέ δεν άρεσαν οι αλλαγές, όλα αυτά ήταν σημαντικά βήματα. Μας πήρε 1-2 εβδομάδες αλλά τελικά καταλάβαμε τι χρειαζόταν…ασφάλεια. Η ασφάλεια είναι σημαντική για κάθε παιδί αλλά για το δικό μου είναι απαραίτητο στοιχείο της καθημερινότητας και κάθε στιγμής της ζωής της. Επιφυλακτική από τη φύση της, δεμένη με τη μαμά και τον μπαμπά της, μαθημένη διαφορετικά ξαφνικά μεγάλωσε απότομα και χωρίς κανείς να τη ρωτήσει έπρεπε πλέον να μάθει να «κολυμπάει» σε άγνωστα νερά. Και αυτό δεν της άρεσε καθόλου.

Είναι παράξενο αλλά όταν γίνεσαι γονιός μαθαίνεις να ελίσσεσαι με τρόπους που δεν φανταζόσουν ποτέ. Υποχρεώνεσαι κατά κάποιον τρόπο να προσαρμοστείς, να γίνεις πηγή λύσεων και τρόπων για να ξεπεράσεις προβλήματα που δεν φανταζόσουν ότι θα βρεις μπροστά σου. 3 μήνες σχεδόν μετά κατάλαβα πως το σημαντικότερο από όλα είναι να ακούς και να παρατηρείς το παιδί σου.

Ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι μητέρα ενός κοριτσιού που είναι πολύ κλειστός χαρακτήρας. Η Νεφέλη δεν θα ανοιχτεί εύκολα σε κανέναν, ούτε καν στη μαμά της αν δεν το θέλει. Το να την προσεγγίσει κανείς – ως ενήλικας- είναι αληθινή πρόκληση από την ημέρα που γεννήθηκε. Συνήθως όμως όταν ακούς έρχεται και η απάντηση…και αυτό συνέβη και στην περίπτωσή μας.

Ένα φιλί για καλημέρα! Αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόταν. Κάθε πρωί περιμένω έξω από το σχολείο να τελειώσει η προσευχή και πάντα στέκομαι σε σημείο που μπορεί να με βλέπει. Κατά διαστήματα γυρνά πάντα πίσω και με κοιτάζει χαμογελώντας, ήσυχη πως είμαι εκεί. Και όταν έρχεται η ώρα να μπει στην τάξη της ξεγλιστρά από τη σειρά της και τρέχει στα κάγκελα για να δώσουμε ένα μικρό φιλί στο στόμα…ένα φιλί για καλημέρα!

Μόλις γίνει αυτό τρέχει χαρούμενη στην τάξη της.

Την προηγούμενη εβδομάδα μου είπε «Μαμά, δεν θέλω πια να σου δίνω το πρωί φιλί μετά την προσευχή για να μην αργώ να μπω στην τάξη μου!». Κοντοστάθηκα. Η Νεφέλη μου το έλεγε αυτό;  Τόλμησα να δείξω τη μικρή μου δυσαρέσκεια… «Α, γιατί Νεφελάκι μου;» της είπα. «Και τώρα πως θα ξεκινάει καλά η μέρα χωρίς φιλί;».

«Δεν θέλω να αργώ» μου δήλωσε και έκλεισε εκεί η κουβέντα. Μια εβδομάδα κράτησε αυτό. Εγώ έξω από τα κάγκελα, συνήθως μαζί με την αδερφή της, να περιμένουμε να τελειώσει η προσευχή και έπειτα η Νεφέλη να ανεβαίνει τα σκαλιά, να μας χαιρετά από μακριά και να μπαίνει στην τάξη της.

Την προηγούμενη εβδομάδα όμως το φιλί μας γύρισε!

Σήμερα το πρωί την πήγα στο σχολείο της χωρίς την αδερφή της. Περίμενα υπομονετικά να τελειώσει η προσευχή. Εκείνη, στη σειρά της γύρισε και μου έσκασε ένα μεγάλο χαμόγελο κι εγώ της χαμογέλασα πίσω. Και όταν η προσευχή τελείωσε έτρεξε στα κάγκελα. Δώσαμε ένα μικρό φιλί αλλά φαίνεται δεν την έφτασε και ζήτησε και δεύτερο…χαμογελούσε!…Έφυγε τρέχοντας προς την τάξη της!

Το φιλί μου για καλημέρα είναι αυτό! Σήμερα κατάλαβα πως δεν είναι μόνο εκείνη που το έχει ανάγκη αλλά περισσότερο το χρειάζομαι εγώ για να ξεκινήσει η μέρα μου με χαμόγελο! Ξέρω πως το έχει καταλάβει, γι’αυτό και αποφάσισε να μου το χαρίζει και πάλι.

Έτσι είναι η Νεφέλη. Δεν θα σου πει ποτέ πως νιώθει αλλά θα καταλάβει πολλά και θα αντιδράσει αμέσως. Το έχω πει άπειρες φορές αλλά άλλη μια δεν βλάπτει! Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα στον κόσμο από τη μητρότητα! Γιατί αυτά τα φιλιά είναι τα ομορφότερα της ζωής μου και είναι ό,τι χρειάζομαι για να ξεκινήσει η μέρα όμορφα!

Καλή Εβδομάδα

Καλό Μήνα

Καλημέρα!