Πρωτάκια!

Αύριο ξεκινάμε κανονικά ολοήμερο! 
Ο Αύγουστος ζόρικος με τις μικρές μέσα στο σπίτι κι εγώ περίμενα με ανυπομονησία να έρθει ο Σεπτέμβρης για να ανοίξουν τα σχολεία.
Και να’τος που ήρθε. Και να που άνοιξαν τα σχολεία και φέτος έχω 2 πρωτάκια στο σπίτι… η Νεφέλη στην 1η Δημοτικού και η Αλεξάνδρα στο προνήπιο! Ναι, το ξέρω πως είναι κλισέ αλλά κάθε μάνα μπορεί να με καταλάβει όταν λέω πως δεν έχω καταλάβει πως πέρασαν τα χρόνια, πως μεγάλωσαν, πως το μωρό μου έγινε 7 χρονών και πάει Δημοτικό. 
Την περασμένη Πέμπτη, όταν περάσαμε την πόρτα του σχολείου για μια στιγμή σφίχτηκε η καρδιά μου…αναρωτήθηκα πως άραγε να νιώθει; Ξέρω πως δεν μπορώ να μπω στο μυαλό της ούτε στην καρδούλα της αλλά αυτή η αλλαγή, αυτό το νέο περιβάλλον είμαι σίγουρη πως την έχει επηρεάσει. Δείχνει θετική, χαρούμενη, ανυπόμονη για αυτό το νέο ξεκίνημα αλλά εγώ πάντα αγχώνομαι.
Όταν φώναξαν το όνομά της και μπήκε στην τάξη της για πρώτη φορά και η πόρτα έκλεισε πίσω της έμεινα να την περιμένω να σχολάσει έξω στην αυλή. Δεν κουνήθηκα καθόλου. Μια ώρα ήταν….και δεν έλεγε να περάσει με τίποτα. 
Δάκρυα; Ναι, υπήρξαν και δάκρυα, όχι δικά της αλλά δικά μου! Δάκρυα περηφάνιας που έφτασε ως εδώ με τόσο ενθουσιασμό, με τόση δύναμη, με τόση πρόοδο. Δάκρυα αποχώρησης που δεν μπορούσα να είμαι μέσα μαζί της, να της κρατώ το χέρι και να την ενθαρρύνω (όχι ότι το χρειάζεται εκείνη – μάλλον εγώ το είχα ανάγκη).
Η μια ώρα πέρασε και στις 10 χτύπησε το κουδούνι. Ο μπαμπάς και τη αδερφή της είχαν επιστρέψει από το Προνήπιο και την περιμέναμε όλοι μαζί. Μόλις αντίκρισα το χαμόγελό της, σαν να ανακουφίστηκε που με είδε να την περιμένω…την αγκάλιασα τόσο σφιχτά που θα την έσκαγα! Χαμογελούσε. Ήταν ενθουσιασμένη. Ήταν χαρούμενη.
Η απόφασή μου να την φέρω για το Νηπιαγωγείο στο σχολείο πάνω από το σπίτι μας ήταν η σωστή, γιατί φέτος συναντήθηκε με τους συμμαθητές της και δεν ένιωσε στιγμή μόνη της. 

Στο δρόμο για το σπίτι μας ζήτησε να περάσουμε από το Νηπιαγωγείο της Αλεξάνδρας. Πήγαμε. Μπήκαμε μέσα, είδα τις δασκάλες της μικρής μου, μιλήσαμε, γελάσαμε. Και η Νεφέλη έκανε ξενάγηση στη μικρή της αδερφή. Της έδειχνε κάθε γωνιά της τάξης, η μικρή την κοιτούσε στα μάτια και ακολουθούσε ενθουσιασμένη. 
Την επόμενη μέρα ο μπαμπάς της μου είπε πως έκλαψε λίγο όταν την άφησε αλλά αμέσως της πέρασε…στενοχωρήθηκα αλλά όταν πήγαμε να την πάρουμε το μεσημέρι ήταν πολύ χαρούμενη.

Η Αλεξάνδρα την επόμενη μέρα δεν έκλαψε…είχαν βουρκώσει τα μάτια της την ώρα που της έδωσα μια αγκαλιά και ένα φιλί για να φύγω αλλά κρατήθηκε. Ζήτησε από τη δασκάλα της να μάθει που είναι οι πλαστελίνες και αμέσως κάθισε σε ένα τραπεζάκι και βάλθηκε να παίζει με αυτές!

Εγώ; Έστριψα τη γωνία και στάθηκα στην ανηφόρα για να βλέπω την τάξη της και να την παρακολουθώ από απόσταση. Μετά από 2 λεπτά εμφανίστηκαν 2 ακόμα μαμάδες και χαμογελώντας είπαν «Α, εντάξει, είναι και άλλη μαμά εδώ, δεν είμαστε μόνο εμείς!». Πιάσαμε την κουβέντα και είπα: «Εσένα τουλάχιστον είναι το πρώτο σου! Εμένα που είναι η μικρή μου και το έχω ξαναπεράσει γιατί είμαι ακόμα εδώ;». 
Έτσι είναι όπως. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν είναι το πρώτο, το δεύτερο ή το τρίτο παιδί. Η αγωνία μου για τη Νεφέλη δεν έχει καμία απολύτως διαφορά με την αγωνία μου για την Αλεξάνδρα. 
Έμεινα εκεί να την παρατηρώ κανένα τέταρτο. Ήταν χαρούμενη. Έπαιζε με τις πλαστελίνες της και όταν κάποια στιγμή έφτιαξε κάτι το σήκωσε ψηλά να το δει η δασκάλα της και εκείνη την επιβραβευσε! Ησύχασα κι εγώ…»προσαρμόστηκε», σκέφτηκα. Σιγά σιγά επέστρεψα στο σπίτι. 

Αύριο ολοήμερο και για τις δυο. Μπαίνουμε σε πρόγραμμα επιτέλους κι εγώ έχω άγχος πως θα τις βοηθήσω με τον καλύτερο τρόπο! Ξέρω όμως μέσα μου πως θα τα πάνε περίφημα γιατί είναι και οι 2 δυνατές και ανεξάρτητες..

Όσο για μένα…χρόνος πολλών αλλαγών, είπαμε! Μόνο όμορφα πράγματα περιμένω πια και θα παλέψω να μεταδωσω τη θετική μου ενέργεια παντού!
ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!