Γύρω από το τραπέζι…

Από την ημέρα που έκλεισαν τα σχολεία περνάω τα πρωινά μου παρέα με τη Νεφέλη μου. Λόγω δουλειάς δεν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε πολλά μαζί – αν και προσπαθούμε – αλλά υπάρχει κάτι που μόλις σήμερα συνειδητοποίησα ότι κάνουμε πια κάθε μέρα οι δυο μας. Τρώμε παρέα το μεσημέρι.
Της σερβίρω το φαγητό της, βάζω και για μένα και καθόμαστε παρεούλα στην κουζίνα και τρώμε. Και μέσα από αυτήν την ώρα συνειδητοποιώ πως μαθαίνω το παιδί μου. Είναι μια ώρα εντελώς δική μας, μια ώρα κατά τη διάρκεια της οποίας μιλάμε, μου λέει τις σκέψεις της, τα αστεία της…κι εγώ της λέω τα δικά μου…και μοιραζόμαστε, μοιραζόμαστε, μοιραζόμαστε!
Ξέρω πως κανονικά θα έπρεπε να τα γράφω όλα όσα μου λέει. Εκείνες τις στιγμές όμως – αν και το σκέφτομαι – προτιμώ να την ακούω απλά και να προσπαθώ να καταγράψω στο μυαλό και τη σκέψη μου τις κουβέντες της. Θέλω να ξέρει πως την ακούω προσεκτικά, πως η συζήτηση έχει δυο μέρη, πως δεν μιλάει μόνη της. Δείχνω γνήσιο ενδιαφέρον και προσπαθώ να λύνω όλες τις απορίες της.

Τα παιδιά μου με έχουν στερηθεί αρκετά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους λόγω υπερβολικών ωρών δουλειάς. Εδώ και ένα χρόνο όμως μπορώ πλέον να τα διαβεβαιώσω πως είμαι εδώ πάντα και πως δεν χρειάζεται να μοιράζονται το χρόνο μου με χιλιάδες άλλα πράγματα (εδώ που τα λέμε τον μοιράζονται αλλά προσπαθώ να τις κάνω να καταλάβουν πως προτεραιότητα έχουν εκείνες).
Νομίζω πως ειδικά η Νεφέλη μέσα από αυτήν την διαδικασία έχει αρχίσει να «ανοίγεται». Έχει αρχίσει να μοιράζεται ολοένα και περισσότερες σκέψεις μαζί μου. Είναι πάντα το ευαίσθητο, εύθραυστο λουλούδι μου ήταν από την ημέρα που γεννήθηκε. Αλλά ίσως η ηλικίας της (κοντεύει πια τα 6), ίσως η αλλαγή αυτή στη ζωή μας, ίσως και το ότι δεν χρειάζεται πλέον να αγχώνεται πότε θα με δει έστω για λίγο, την έχουν αλλάξει. 
Εκείνο που παρατηρώ και στις δυο είναι πως τους τελευταίους μήνες έχουν πάθει μια προσκόλληση σε μένα. Κάθε βράδυ ο καυγάς τους είναι ποιαν θα κοιμίσω και ποια όχι (πάντα   αναλαμβάνουμε ο καθένας από μια για να κοιμηθούν). Η Αλεξάνδρα μάλιστα – όταν η αδερφή της επιμένει – της λέει «Δεν είναι μόνο δική σου μαμά!». Κι εγώ από τη μια χαμογελώ και από την άλλη γεμίζω απελπισία και προσπαθώ να εξηγήσω πως είμαι πλέον μειοψηφία…»Είστε δυο και είμαι μόνο μια» τους εξηγώ και κάπως έτσι ηρεμούν τα πνεύματα και αναλαμβάνω μια μέρα τη μια και μια μέρα την άλλη για να μην έχουμε συγκρούσεις. 
Είναι δύσκολο να είσαι σπίτι τελικά με δυο μικρά παιδιά. Και ας παίζουν μαζί και ας απασχολούν η μια την άλλη. Θα παίξουν, θα μαλώσουν  θα γελάσουν…κι εγώ για χάσω την ψυχραιμία μου, θα φωνάξω, μετά θα ηρεμήσω και θα καθίσουμε μαζί να παίξουμε.

Μου αρέσει που κάθε μέρα συνειδητοποιώ πόσο μεγαλώνουν. Η Αλεξάνδρα πια μόνο με νήπιο δεν μοιάζει. Όχι μόνο λόγω ανάπτυξης αλλά κυρίως λόγω συμπεριφοράς. Οι αγκαλιές της, τα λόγια που μας λέει…η δύναμη με την οποία αντιμετωπίζει τα πάντα, ακόμα και η ατελείωτη γκρίνια της, όλα είναι σημάδι ότι μεγαλώνει κι αυτή! Δεν είναι πια το μωρό μου και ας θέλω συνέχεια να την έχω αγκαλιά και να την ζουπάω!
Ως το τέλος του μήνα όμως η μικρή μας πηγαίνει ακόμα παιδικό σταθμό. Και τα πρωινά είναι αφιερωμένα στη μεγάλη μου κόρη. Και υπάρχουν στιγμές που θυμάμαι πως ήταν να έχεις μόνο ένα παιδί…εντελώς διαφορετική η ζωή τότε! Μεγάλωσε…μεγάλωσε πάρα πολύ κι εγώ τρέχω να την προφτάσω. Οι ανησυχίες της είναι πια άλλες…εκφράζει τα παράπονά της ανοιχτά και χωρίς να διστάζει. Λέει αυτό που πιστεύει και ας είναι λάθος (υπάρχει σωστό και λάθος στον τρόπο που σκέφτεται ένα παιδάκι σε αυτήν την ηλικία;)…Την βλέπω πως συχνά προσπαθεί να χρησιμοποιεί την πονηριά της για να καταφέρει αυτό που θέλει κι εγώ την πιστεύω και μετά νευριάζω που με κορόιδεψε (ή που μάλλον την πάτησα!). Και συνήθως την αντιμετωπίζω σαν να είναι ενήλικας (αυτό άραγε είναι σωστό ή λάθος;).
Πάνω απ’όλα όμως την ακούω. Όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το θέλω, γιατί το απολαμβάνω, γιατί η προσπάθεια να μπω στο μυαλό της και να καταλάβω πως σκέφτεται είναι μια διαδικασία μαγική…ολότελα μαγική!
Και όταν την βλέπω να μου μιλάει κοιτώντας με στα μάτια αναρωτιέμαι τι να σκέφτεται για μένα. Ω ναι, με αγαπάει, το ξέρω. Αλλά τι σκέφτεται πραγματικά για μένα; Πως με κρίνει; Πως με βλέπει;;;; Με βλέπει άραγε;
Περνάνε τα χρόνια και μαζί με τα χρόνια μεγαλώνουν τα παιδιά μας και μαζί με αυτά μεγαλώνουμε κι εμείς. Και η υπομονή μερικές φορές εξαντλείται, και κουραζόμαστε και παρακαλάμε για λίιιιιγο μόνο χρόνο ηρεμίας. Κι έπειτα την ακούω να μου μιλάει και να μοιράζεται τις σκέψεις της καθώς τρώμε το μεσημεριανό μας παρέα…και όλα αυτά σβήνουν. Και μένει μόνο ένα χαμόγελο γιατί μπορώ να το ζω αυτό κάθε μέρα! 
Καλό μεσημέρι!