Πάνες (σχεδόν) τέλος!

Συνήθως επιλέγω στο Blog μου να γράφω για πράγματα που με αφορούν και με ενδιαφέρουν προσωπικά…κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο (αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τον συγκεκριμένο όρο). Ξέρω ωστόσο πως σαν μαμά 2 κοριτσιών υπάρχουν και περιστάσεις που είναι κοινές ανάμεσα σε εμάς τις μάνες. Και σήμερα – εμπνευσμένη και από το post της Mamaggela με τίτλο «Εκπαίδευση Γιο-γιο» – αποφάσισα να γράψω για τη δική μας περιπέτεια (δις) σε σχέση με την ανεξαρτητοποίησή μας από τις πάνες.

Η Νεφέλη πήγε παιδικό σταθμό όταν ήταν 1μιση έτους – πολύ μικρή δηλαδή. Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει (και ας έχουν περάσει 4 χρόνια σχεδόν από τότε) αποφάσισαν ξαφνικά την 2^η χρονιά της εκεί να συμπτύξουν 2 τμήματα και έτσι η Νεφέλη βρέθηκε σε μια τάξη με μεγαλύτερα παιδιά. Τον Ιούνιο μου ανακοίνωσαν ότι το παιδί θα πρέπει να βγάλει τις πάνες γιατί στην επόμενη τάξη δεν θα μπορούσαν οι δασκάλες να αλλάζουν πάνα στο παιδί…αγχώθηκα. Δεν ήξερα αν ήταν έτοιμη. Η μαμά μου είχε ξεκινήσει να τη βοηθάει πολύ σε αυτό το θέμα και πήγαινε καλά αλλά ήξερα ότι δεν ήταν έτοιμη.

Η παιδίατρος φώναζε – και με το δίκιο της – ότι το παιδί δεν πρέπει να το πιέσουμε σε αυτό το θέμα γιατί μπορεί και ιατρικά να της προκαλέσουμε προβλήματα. Η Νεφέλη, γεννημένη το Γενάρη χάνει χρόνο και βρισκόταν σε τάξεις με μεγαλύτερα παιδιά (και αυτό όσο θετικό και αν ήταν από μια άποψη, να που μας δημιούργησε και προβλήματα).

Όταν η Νεφέλη σταμάτησε να κάνει τσίσα της εντελώς στο σχολείο με ενημέρωσαν οι δασκάλες της. Έγινα έξαλλη γιατί τώρα έπρεπε να την πάμε για ειδικές εξετάσεις προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι το παιδί δεν έχει παρουσιάσει κάποια νεφρική ανεπάρκεια. Εγώ λεχώνα στο σπίτι με την Αλεξάνδρα και ο Νίκος να τρέχει στους γιατρούς με την πεθερά μου και το παιδί για να βεβαιωθούμε πως δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ευτυχώς δεν παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα.

Εγώ έξαλλη! Στο τηλέφωνο μιλώντας με τις δασκάλες της δήλωσα πως το παιδί δεν θα πιεστεί με κανένα τρόπο και ότι να που από την πίεση που της ασκήθηκε αναγκάστηκε να κάνει μια σειρά από επίπονες εξετάσεις χωρίς κανέναν απολύτως λόγο!

Δεν πρέπει να είμαι αυστηρή μαζί τους…εκείνες δεν την πίεσαν, το ξέρω σήμερα γιατί ξέρω τις ίδιες. Αλλά τότε ήμουν έξαλλη (το ξανάγραψα αυτό ε;)…Μέσα στην απελπισία μου σταματήσαμε εντελώς την προσπάθεια. Ούτε γιο-γιο, ούτε κουβέντα, ούτε παρατηρήσεις, τίποτα! Ηρέμησε και η παιδίατρος που με το δίκιο της επέμενε στη θέση της.

Αποφάσισα σε μια στιγμή έμπνευσης να μιλήσω με κάποιον άνθρωπο που εμπιστεύομαι και σέβομαι πολύ. Η κυρία Ρένα Ρώσση-Ζαϊρη είναι μαμά μιας από τις καλύτερες και πιο αγαπημένες μου φίλες, της Σοφίας. Πολλά πολλά χρόνια παιδαγωγός, συγγραφέας παιδικών βιβλίων και τα τελευταία χρόνια και πολλών υπέροχων βιβλίων για μεγάλους…ένας άνθρωπος τόσο γλυκός, τόσο υπέροχος και με μια ηρεμία που σε κάνει να νιώθεις πως ναι, όλα θα πάνε καλά (και ας είσαι τρελαμένη μάνα!).

Αποφάσισα να ζητήσω τη γνώμη της. Και εκείνη ανταποκρίθηκε άμεσα. Μου έδωσε μια ιδέα… Μου πρότεινε να πάρω ένα μεγάλο χαρτόνι και να το κολλήσω στο μπάνιο και πάνω να κολλάμε αυτοκόλλητα με τη Νεφέλη κάθε φορά που εκείνη μόνη της αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα. Μου επισήμανε πως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να την πιέσω αλλά να παίξω μαζί της το παιχνίδι αυτό, ώστε να το βρει διασκεδαστικό. 

Έτσι και έκανα. Αγόρασα ένα χαρτόνι σε ροζ χρώμα, το χώρισα στα 2 με έναν μαρκαδόρο και την πάνω πλευρά έγραψα «Τα τσίσα μου» και στην κάτω «Τα κακά μου». Ζωγράφισα συννεφάκια και καρδούλες και ήλιους και δίπλα σε μια σακούλα έβαλα πολλά πολλά πολύχρωμα αυτοκόλλητα και την κόλλησα ακριβώς δίπλα.

Σε 3 μέρες η Νεφέλη είχε βγάλει τις πάνες – πρωινές και βραδινές! Το παιδί μου είχε ανταποκριθεί σε αυτό το απλό παιχνίδι και άρχισε να απολαμβάνει τη διαδικασία. Κι εγώ χαλάρωσα και συνειδητοποίησα πόσο ένας άνθρωπος που αποστασιοποιημένα μπορεί να δει την κατάσταση και όχι μέσα στον πανικό της μάνας –στον οποίο βρισκόμουν εγώ- μπορούσε να βοηθήσει με μια τόσο απλή ιδέα.

Η Αλεξάνδρα ήταν άλλη, εντελώς διαφορετική περίπτωση. Εκεί ξεκίνησε και πάλι από τον παιδικό σταθμό αλλά χωρίς πίεση. Ήταν 2 όταν πρωτοπήγε, φέτος δηλαδή, αλλά βλέποντας τα άλλα παιδιά και φυσικά και τη μεγάλη αδερφή της ήταν ήδη εξοικειωμένη με την τουαλέτα. Δεν την πιέσαμε καθόλου – αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι αυτό είναι ένα ακόμα περίτρανο παράδειγμα του πόσο το πρώτο παιδί λειτουργεί και λίγο σαν πειραματόζωό για εμάς τους γονείς.

Είχε ήδη κάνει μεγάλη πρόοδο στο σχολείο. Έπειτα αρρώστησε (για 3^η φορά μέσα σε ένα χειμώνα) και αποφάσισα να την κρατήσω για 2 εβδομάδες στο σπίτι. Αυτό ήταν…καταστράφηκε όλη η προσπάθεια που είχαμε κάνει. Όταν επέστρεψε στο σχολείο οι δασκάλες της άρχισαν και πάλι να προσπαθούν. Δεν ξέρω τι μαγικά έκαναν αλλά τα κατάφεραν πολύ γρήγορα. Τα τσίσα στην τουαλέτα μια χαρά.

Στο σπίτι χαλαρά την άφηνα να βλέπει την αδερφή της και πάλι χρησιμοποίησα το ίδιο σύστημα με τα αυτοκόλλητα. Είχα υπολογίσει όμως χωρίς τον ξενοδόχο… συνεργάστηκαν οι τσούπρες μου. Ήθελαν τα αυτοκόλλητα. Η μικρή δεν έφτανε. Η μεγάλη όμως ανέβαινε στο καπάκι της τουαλέτας, έφτανε τα αυτοκόλλητα, τα βουτάγανε και τα κολλάγανε για πλάκα. Και έτσι ο πίνακας γέμιζε χωρίς να ανταποκρίνεται πραγματικά στις φορές που η μικρή είχε χρησιμοποιήσει την τουαλέτα…κατέβασα το χαρτόνι!

Σιγά σιγά και χαλαρά της δείχναμε, την ενθαρρύναμε, που και που της  θύμιζα τα αυτοκόλλητα, έβαλα νέο χαρτόνι (έκρυψα αυτή τη φορά τα αυτοκόλλητα) και σε συνεργασία με τις δασκάλες της άρχισε το πράγμα να παίρνει πάλι μπρος.

Ώσπου τα τσίσα τα καταφέραμε. Οι πάνες βγήκαν εντελώς, στο σχολείο χωρίς, στο σπίτι χωρίς. Τα κακά ήταν άλλη ιστορία. Άρχισε να κάνει τα κακά της μέρα παρά μέρα. Και μάλιστα στο βρακάκι της (δράμα!).

Εχτές ήμουν στο σπίτι και με τις δυο. Αφού τις πήρα από τα σχολεία τους και καθόντουσαν ήσυχα και παίζανε σκέφτηκα να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο. Την ώρα που είμαι στη μπανιέρα ακούω τη μικρή να έρχεται γκρινιάζοντας και να μου ζητάει να τη σκουπίσω «Μαμά, έλα να δεις…έκανα κακά!» μου είπε.

«Ωχ» σκέφτηκα, «τα έκανε πάλι στο βρακάκι της και θα καθαρίζω!»..τράβηξα την κουρτίνα του μπάνιου και την είδα να στέκεται στην πόρτα με τα βρακιά κατεβασμένα και βλέπω καθαρό βρακάκι… Όταν βγήκα από το μπάνιο δεν το πίστευα. Είχε πάει μόνη της, είχε κάνει κακά στην τουαλέτα και ήθελε μόνο να τη βοηθήσω να σκουπιστεί (αυτό το μαθαίνουμε τώρα). Μου πήρε κανένα δεκάλεπτο να βεβαιωθώ ότι δεν ήταν της Νεφέλης, ότι μου έλεγε αλήθεια, ότι όντως είχε πάει μόνη της…και ήταν γεγονός!

Εντάξει, αν και ήταν η δεύτερη φορά που το έζησα νομίζω ότι και πάλι η αντίδραση της χαράς που είχα μπορεί και να ξεπέρασε εκείνη της πρώτης φοράς με τη Νεφέλη! Και δεν ήταν τόσο το ότι τα είχε καταφέρει, αλλά ότι διάλεξε μια στιγμή που ήταν μόνη της, που δεν ήμουν εκεί για να το κάνει. Διάλεξε μόνη της, έκρινε μόνη της, πήγε μόνη της.

Τη γεμίσαμε χίλια μπράβο (και η αδερφή της) και εκείνη χαμογελούσε όλο υπερηφάνεια – το ζελεδάκι μου!

Τώρα μας μένει η βραδινή πάνα αλλά δεν αγχώνομαι ακόμα. Έχουμε καιρό για αυτό. Τα μεσημέρια στον παιδικό σταθμό κοιμάται χωρίς πάνα έτσι κι αλλιώς, δείγμα ότι είμαστε σε πολύ καλό δρόμο.

Συμπέρασμα: δεν θέλει πίεση, θέλει παιχνίδι, θέλει χαλαρά, θέλει τρόπο!

Δεύτερο συμπέρασμα: κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Εκείνο που στο πρώτο μου παιδί λειτούργησε μαγικά μέσα σε 3 μέρες, στο δεύτερο παιδί μου δεν «έπιασε».

Τρίτο συμπέρασμα: υπομονή, επιμονή χωρίς πίεση και «ακούγοντας» το παιδί μας μπορούμε να καταφέρουμε κάθε μικρό και μεγάλο βήμα!

Πάνες σχεδόν τέλος!

Για όσες προσπαθείτε καλή επιτυχία και καλή δύναμη! Τα παιδιά πάντα δείχνουν το δρόμο. Αρκεί να είμαστε αρκετά ψύχραιμες ώστε να τα ακολουθήσουμε αδιαμαρτύρητα.