Μέρες προσαρμογής

Οι μέρες στο σπίτι είναι διαφορετικές. Κάθε μου μέρα μοιάζει πλέον διαφορετική. Σήμερα αναρωτιόμουν πως όσο δούλευα εκτός σπιτιού κατάφερνα να κάνω όλες αυτές τις καθημερινές δουλειές που σήμερα απορροφούν αρκετές ώρες από τη μέρα μου. Σκέφτηκα πως τελικά όποιες και αν είναι οι συνθήκες υπό τις οποίες ζει καθένας από εμάς βρίσκουμε έναν μαγικό τρόπο να ανταποκρινόμαστε κάθε φορά προσαρμοζόμενοι στα εκάστοτε δεδομένα.

Έτσι κι εγώ, προσαρμόζομαι. Κοντεύει ένας μήνας που η καθημερινότητά μου περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά από το σπίτι και τα παιδιά μου. Ακόμα προσαρμόζομαι και ψάχνω για τις ισορροπίες μου. Δύσκολη δουλειά να βρεις νέες ισορροπίες όταν για τόσα πολλά χρόνια η ζωή σου ήταν τόσο διαφορετική. Κι όμως μέσα σε αυτήν την προσπάθεια ανακαλύπτω κάθε μέρα κάτι νέο που θέλω να κάνω και με κάποιο μαγικό τρόπο για μια ακόμα φορά η μέρα δεν έχει αρκετές ώρες.

Εκείνο που έχει αλλάξει δραστικά είναι τα κορίτσια μου και η σχέση μου μαζί τους. Η Νεφέλη κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο τρυφερή. Κάθε μέρα προσκολλάται όλο και περισσότερο πάνω μου. Κάθε της άγγιγμα είναι όλο και πιο ζεστό και κάθε της αγκαλιά όλο και πιο σφιχτή. Σκέφτομαι μερικές φορές πως νομίζει πως όλο αυτό είναι ψέμα, κάτι προσωρινό που πρέπει να προλάβει να απολαύσει όσο το έχει. Προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να ρουφήξει κάθε στιγμή και κάθε χάδι που μπορεί μήπως και αργότερα τα στερηθεί.

Η Αλεξάνδρα…η μικρή μου Αλεξάνδρα μου γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητη. Της χρωστάω μήνες αφοσίωσης και ενασχόλησης κι εκείνη το ξέρει καλά και το καταλαβαίνει ακόμα καλύτερα. Σήμερα το μεσημέρι την κοίμισα στην αγκαλιά μου για μια ακόμα φορά. Συνήθως μόλις καταλάβω πως την έχει πάρει για τα καλά ο ύπνος την αφήνω αμέσως στο κρεβάτι της και βγαίνω από το δωμάτιο όσο πιο αθόρυβα μπορώ για να μην την ενοχλήσω.

Σήμερα όμως έμεινα εκεί να την κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου. Είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο δικό της, φιλούσα τα μαγουλάκια της και της ψιθύριζα διαρκώς χαζεύοντάς την καθώς κοιμόταν. Δεν ήθελα να την αφήσω στην κούνια της, δεν ήθελα να την αφήσω από την αγκαλιά μου. Χαμογελούσα …έκλεισα τα μάτια μου και αφέθηκα στην ανάλαφρη μωρουδίστικη ανάσα της, εκείνη την ανάσα που νομίζεις ότι θα σου πάρει τη δική σου.

Κι έπειτα πήρα τη Νεφέλη αγκαλιά και κοιμηθήκαμε μαζί…

Αυτές τις μέρες συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο πόσο έχω στερηθεί τα παιδιά μου. Άφησα τη δουλειά να με παρασύρει και να εγκαταλείψω αυτό που πραγματικά είχα ανάγκη, τις μικρές στιγμές με τα κορίτσια μου, τις αγκαλιές τους, τις κουβέντες τους, την ανάσα τους μέσα στην καθημερινότητά μου. Και τώρα που κάθε μέρα είναι δική τους βρίσκω συχνά τον εαυτό μου ανήμπορο να το διαχειριστεί όλο αυτό.

Τι να πρωτοκάνω μαζί τους; Που να τις πάω; Τι να παίξουμε; Πώς να διασκεδάσουμε; Πόσες αγκαλιές και φιλιά να τους δώσω; Και τελικά δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά (εκτός από τις αγκαλιές και τα φιλιά!).

Ένα κομμάτι μου φοβάται να συνηθίσει αυτήν την κατάσταση γιατί κι εγώ είμαι στην ίδια κατάσταση με τη Νεφέλη, αναρωτιέμαι πόσο θα κρατήσει. Φοβάμαι να το απολαύσω και συχνά ασχολούμαι με τη δουλειά μου από το σπίτι περισσότερο από όσο χρειάζεται, ίσως για να μην ξεχνιέμαι.

Η Νεφέλη με αγκαλιάζει και μου λέει χαμογελώντας «Θα σε αγαπώ για πάντα» κι εγώ θέλω να βάλω τα κλάματα γιατί καταλαβαίνω πως το παιδί μου βρήκε ξαφνικά ένα «άνοιγμα» και προσπαθεί κάθε μέρα να εκφράσει όσο γίνεται πιο έντονα την αγάπη της. Όχι, δεν είναι πως νιώθω πως δεν ήμουν καλή μάνα και πριν. Ξέρω πως ήμουν γιατί διαφορετικά τα παιδιά μου δεν θα ήταν τόσο καλά, δεν θα μου έδειχναν τόσο έντονα την αγάπη τους, δεν θα γινόντουσαν τόσο μα τόσο υπέροχα. Επομένως κάτι καλό έκανα και παλαιότερα όταν δεν ήμουν κάθε μέρα μαζί τους.

Αυτός όμως ο τελευταίος μήνας με έχει γεμίσει με τόσα διαφορετικά συναισθήματα που πραγματικά συχνά νιώθω ανήμπορη να τα αντιμετωπίσω  όπως πρέπει. Έπειτα είναι και που ένα κομμάτι μου αρνείται να προχωρήσει. Μου αρέσει η ζωή μου σήμερα. Και είχα χρόνια να το πω αυτό – τουλάχιστον δυο χρόνια.

Νιώθω όμως πως αλλάζω. Αλλάζω προς το καλύτερο και αυτό που με φοβίζει είναι πως έχω αρχίσει να συνηθίζω. Πως γυρνάει κανείς ξανά πίσω; Πως μπαίνει ξανά σε ένα γραφείο; Πως επανέρχεται – ειδικά όταν βαθιά μέσα του δεν το θέλει; Πώς να τις αφήσω ξανά και να επανέλθω σε μια ζωή που δεν ξέρω αν θέλω;

Πριν από λίγο η Νεφέλη σηκώθηκε από το κρεβάτι της για μια ακόμη φορά και ήρθε για να μου ζητήσει να την πάρω αγκαλιά και να την πάω να ξαπλώσει και πάλι. Είναι κάτι που κάνει πολύ συχνά, ειδικά όταν κάνει ανήσυχο ύπνο. Την πήρα αγκαλιά και την ξάπλωσα και πάλι να κοιμηθεί. Είχε ήδη πάρει το μαξιλάρι της και το είχε αφήσει πάνω στο κρεβάτι μου «Όχι μαμά, στο δικό σου κρεβάτι θέλω» μου είπε και φυσικά δεν μπορούσα να της το αρνηθώ.

Έκλεισε αμέσως τα μάτια της και κοιμήθηκε και πάλι. Έμεινα να την κοιτάζω. Τη φίλησα, την ξαναφίλησα και να το πάλι το ίδιο συναίσθημα…εκείνο που είχα με την Αλεξάνδρα νωρίτερα σήμερα…δεν ήθελα να φύγω.
Δεν φαντάστηκα μεγαλώνοντας πως θα ένιωθα ποτέ έτσι. Ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα ένιωθα την αγάπη αυτή για τα παιδιά μου να με κατακλύζει σε τέτοιο βαθμό που να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο. Κι όμως συνέβη και συμβαίνει κάθε μέρα πια. Κι εγώ πλέον δεν θέλω να είμαι στιγμή μακριά από τις κόρες μου. Προσπαθώ να ρουφήξω κι εγώ τις στιγμές μαζί τους, τα χαμόγελά τους, τις αγκαλιές τους, την αγάπη τους, την τρέλα τους.

Δεν ξέρω αν αυτό που ζω έχει γυρισμό και δεν ξέρω και αν θέλω να το μάθω. Ως σήμερα αναρωτιόμουν γιατί η μητέρα μου κάποια στιγμή στη ζωή της επέλεξε να μείνει σπίτι και να μεγαλώσει εμένα και την αδερφή μου. Σήμερα καταλαβαίνω το γιατί και καταλαβαίνω και πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε αυτό στον τρόπο που τελικά μεγαλώσαμε.

Ξέρω όμως πως είναι και άλλα που έχουν παίξει το δικό τους ρόλο τον τελευταίο καιρό όπως η κατάσταση η οποία επικρατεί εκεί έξω. Συνειδητοποιώ και προσπαθώ πάντα να θυμάμαι πως οι εργασιακές συνθήκες σήμερα δεν είναι εκείνες που ήταν πριν από 2 ή 3 χρόνια και πως για να ξαναμπώ σε ένα γραφείο θα πρέπει να είμαι σίγουρη πως δεν θα γίνω και πάλι ο μονίμως εκνευρισμένος άνθρωπος που ήμουν τελευταία. Και προσπαθώ πάντα να θυμάμαι πως τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει κλεισμένη σε ένα σπίτι γιατί απλά δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος, όσο και αν αγαπώ τα παιδιά μου.

Ξέρω πως μια μέρα θα με εκδικηθεί ο ίδιος μου ο εαυτός αν η επιλογή μου γίνει μόνιμη και περιστρέφεται μόνο γύρω από τα παιδιά μου. Ξέρω όμως και ότι περνώ μια περίοδο προσαρμογής και δημιουργικότητας που δεν θέλω να χάσω γιατί την έψαχνα καιρό. Και νομίζω πως τελικά η απάντηση που γυρεύω βρίσκεται κάπου εκεί ανάμεσα…

Στο μεταξύ θα απολαμβάνω τις διαρκείς αγκαλιές και την πολυτέλεια της εργαζόμενης από το σπίτι μαμάς για όσο μπορώ. Και βλέπουμε…