Μαμά επί δυο…

Σήμερα θα γράψω…σήμερα θα γράψω…σήμερα θα γράψωωωωω!!!!

Κάθε μέρα σκέφτομαι το ίδιο, λέω το ίδιο πράγμα στον εαυτό μου όμως τελευταία η καθημερινότητα με έχει προσπεράσει και δεν μου αφήνει δυνάμεις ούτε για τα απολύτως απαραίτητα.  Απόψε όμως σκεφτόμουν πως τα όρια μιας μάνας τελικά  – όσο τετριμμένο αυτό και αν μοιάζει- είναι πραγματικά ανεξάντλητα…απεριόριστα! 

Όταν μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα έχω στην αγκαλιά μου την ανήσυχη Αλεξάνδρα κι εκείνη έχει κουρνιάσει στον κόρφο μου κι εγώ της σιγοτραγουδάω «Φεγγαράκι μου λαμπρό…φέγγε μου να περπατώ»…και δεν νιώθω καμία μορφή αγανάκτησης ή κούρασης, πως μπορώ αυτό να το εκφράσω και να το βάλω σε λέξεις;

Είναι η αγάπη μου για εκείνη που μου δίνει κουράγιο; Είναι που δεν χορταίνω να την κοιτάζω να κουρνιάζει στην αγκαλιά μου και να κλείνει τα κουρασμένα της ματάκια; Είναι σίγουρα και η ικανοποίηση πως η ζεστή μου αγκαλιά της προσφέρει την παρηγοριά που χρειάζεται για να ηρεμήσει..είμαι η μαμά της, ο μοναδικός άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο που μπορεί να την καταλάβει και να μαντέψει χωρίς λέξεις εκείνο που χρειάζεται κάθε στιγμή!

Ναι, σίγουρα είναι και αυτό. Αυτή η μοναδική κρυφή περηφάνια που νιώθουμε όλες μας κάθε φορά που καταφέρνουμε να γαληνέψουμε τα ανήσυχα αγγελούδια μας και να τα βοηθήσουμε να ανακουφιστούν από όλα όσα μπορεί να τα ενοχλούν σε αυτόν τον τεράστιο τρομακτικό κόσμο. 

Έπειτα σήμερα συζητώντας με τον μπαμπά μου στο τηλέφωνο για τη Νεφέλη είπα κάτι που νομίζω πως αν δεν το είχα ακούσει να το λέω η ίδια μπορεί και να μην το συνειδητοποιούσα… αυτός ο χρόνος ήταν χρόνος «νεκρός» για μένα και τη Νεφέλη με την παρουσία της Αλεξάνδρας στη ζωή μας. Ήταν ένας χρόνος που σήμερα νιώθω πως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους όταν όλη μου η προσοχή και αφοσίωση ήταν μοναχά για εκείνη. 

Κι εγώ σήμερα και σχεδόν κάθε μέρα την ακούω να μου μιλάει, τη βλέπω να κινείται γύρω μου και σταματώ για να συνειδητοποιήσω ότι μεγάλωσε ακόμα περισσότερο. Την ακούω να μιλά με λόγια ενηλίκων και αναρωτιέμαι τι έγινε, πότε έμαθε τόσα πράγματα το παιδί μου και τα εκφράζει με τόση ευκολία σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Κι εγώ; Έχασα επεισόδια ή απλά ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα πια που δεν προλαβαίνω να καταλάβω ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν με την ταχύτητα του φωτός;

Φαντάζομαι πως νιώθουν οι δικοί μου γονείς…κατάλαβαν άραγε πως πέρασαν τόσα χρόνια;

Κι έπειτα την ακούω να μου λέει «Μαμά, είσαι πολύ καλή!» και φουσκώνω και πάλι από περηφάνια και σκέφτομαι «Εντάξει, κάτι καλό πρέπει να κάνω για μου λέει τέτοια λόγια το κορίτσι μου». Και ας με στερείται πλέον και ας με μοιράζεται με την αδερφή της. Η αγάπη της για μένα είναι πάντα η ίδια και απαράλλαχτη, ίσως και μεγαλύτερη.

Είναι σχεδόν 4 χρονών και υπάρχουν στιγμές που στα μάτια μου μοιάζει ακόμα μωρό. Αρνούμαι να πιστέψω ότι μεγαλώνει, ότι ανεξαρτητοποιείται, ότι έχει άποψη για όλα και την εκφράζει με τον πιο καθάριο τρόπο. Είναι ακόμα το μωρό μου!

Έπειτα είναι και που πλέον το μάλωμα στο σπίτι μας έχει επικεντρωθεί πάνω της. Κλαίει η Αλεξάνδρα και ακούς «Νεφέλη!!!!Τι έγινε;» και σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα μου πει «Γιατί μόνο εμένα;». Και θα της αρκεί τότε η εξήγηση πως η αδερφή της είναι πολύ μικρή ακόμα για να καταλάβει και πως εκείνη είναι μεγαλύτερη και πρέπει να την προσέχει; Και αυτή η ευθύνη γιατί να πέφτει πάνω της;

Έχω τόσες απορίες και τόσες ανησυχίες. Έχω τόσες αμφιβολίες για το αν εξακολουθώ να είμαι δίκαιη μαζί της ή χάνω συχνότερα την υπομονή μου. Και έχω τόση ανάγκη να περνάω χρόνο μαζί της πολεμώντας τις ενοχές μου απέναντι στην Αλεξάνδρα που κι εκείνη θέλει να συμμετέχει πλέον σε όλα. 

Καιρό είχα να γράψω και έπεσαν όλα μαζί! 

Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός. Ελπίζω απλά πως όλες αυτές οι ανησυχίες με τον καιρό θα καταλαγιάσουν και θα επανέλθουμε στα φυσιολογικά μας και όλα θα βρουν το δρόμο τους..

Η αγάπη είναι άλλωστε πάνω από όλα, έτσι δεν είναι; Και από αυτήν έχουμε μπόλικη που δεν μοιράζεται αλλά πολλαπλασιάζεται!