Σήμερα, καθώς γιορτάζαμε όλοι μαζί τα πρώτα γενέθλια της μικρής μας Αλεξάνδρας, συζητώντας με την πεθερά μου μου είπε «Ουσιαστικά 2μιση ώρες την ημέρα τα βλέπετε τα παιδιά σας τις καθημερινές». «Το ξέρω» της απάντησα. «Δεν είναι από επιλογή αλλά από ανάγκη» και εκείνη συμφώνησε μαζί μου.
Σκεφτόμουν στο μέλλον τι συνέπειες μπορεί αυτό να έχει για τη σχέση μου με τις κόρες μου. Είναι η σχέση που έχουν μακροπρόθεσμα η μη εργαζόμενες μαμάδες με τα παιδιά τους διαφορετική από εκείνη που έχουμε εμείς οι εργαζόμενες; Φυσικά εξαρτάται τι εννοούμε όταν λέμε «εργαζόμενη μαμά». Εργαζόμενη είναι και η μαμά που δουλεύει στο Δημόσιο και μπορεί να βρίσκεται στο σπίτι της κάθε μέρα στις 4 το απόγευμα. Εργαζόμενη είμαι και εγώ που κάθε μέρα φεύγω από τη δουλειά το νωρίτερο στις 6 το απόγευμα και έως ότου να μαζευτούμε στο σπίτι έχει πάει 7.
Τις προάλλες μιλώντας με μια συνάδελφο της εξήγησα πως εγώ δεν μπορώ να επιστρέφω σπίτι μου και να βρίσκω το ένα ή και τα δυο μου παιδιά να κοιμούνται ήδη. «Κάποιες μπορεί να μην τις ενοχλεί, αλλά εγώ δεν είμαι τέτοια μάνα» ήταν τα ακριβή μου λόγια. Και αυτό το πιστεύω και το εφαρμόζω στο ακέραιο των δυνατοτήτων μου.
Πόσο όμως ο τρόπος που δουλεύω μπορεί να επηρεάσει τις κόρες μου καθώς μεγαλώνουν; Είναι αλήθεια πως δεν είμαι μια παραδοσιακή μάνα. Δεν κάθομαι με τις ώρες να τους μαγειρέψω, δεν ψάχνω χαριτωμένες συνταγές στο Internet για να τους φτιάξω ευφάνταστα γλυκάκια, αγοράζω και δεν φτιάχνω μόνη μου τις τούρτες των γενεθλίων τους, προτιμώ αν έχω την οικονομική δυνατότητα να οργανώσω τα γενέθλιά τους σε κάποιον παιδότοπο για να μην έχω μετά να τακτοποιήσω ένα βομβαρδισμένο σπίτι και ναι, αγαπώ πολύ τη δουλειά μου και της αφιερώνω ώρες ατελείωτες τόσο στο γραφείο όσο και στο σπίτι.
Επίσης ανυπομονώ να μεγαλώσουν για να μπορώ κι εγώ να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου – που τόσο μου έχουν λείψει- και για να καταφέρω να επαναφέρω έστω και ένα μικρό κομμάτι από τη ζωή μου όταν ήμουν πιο νέα. Δεν νιώθω ενοχές για τίποτα από όλα αυτά. Κάνω απλά το καλύτερο που μπορώ.
Όταν όμως είμαι μαζί τους, είμαι μαζί τους. Ό,τι και να κάνουμε παρέα είμαι μαζί τους. Και πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα ήμουν το ίδιο καλή στον ρόλο της μάνας αν ζούσα όλη μου την ημέρα δίπλα τους. Δεν νιώθω καμία ενοχή που η Νεφέλη πάει στον παιδικό σταθμό (αν και η έναρξη με είχε φοβίσει αρκετά) γιατί ξέρω πως έχει μάθει και μαθαίνει τόσα που εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να της τα προσφέρω κρατώντας την κλεισμένη σε ένα σπίτι όλη μέρα.
Ίσως οι ώρες που περνώ μαζί τους είναι πραγματικά μοναδικές γιατί δεν είναι απεριόριστες και έτσι νιώθω την ανάγκη να είμαι απόλυτα αφοσιωμένη σε εκείνες…δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως όταν κάποια στιγμή πριν από μήνες πήγα να πάρω από την πεθερά μου τη Νεφέλη και εκείνη μόλις με είδε μου είπε «Φτάνει πια με τη δουλειά, μαμά!» άρχισαν να χτυπάνε καμπανάκια στο μυαλό μου που όμοιά τους δεν είχα ξανακούσει!
Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να ηρεμήσω και να αλλάξω τους ρυθμούς μου και το έκανα. Πάλεψα, απέρριψα πράγματα που ίσως να βελτίωναν τα επαγγελματικά μου, ρίσκαρα με θράσος να διεκδικήσω το χρόνο μου με τα παιδιά μου και κατάφερα τελικά να ισιώσω λιγάκι την κατάσταση.
Ο μεγαλύτερος μου εφιάλτης είναι πως μια μέρα οι κόρες μου θα μου πουν πως δεν ήμουν κοντά τους καθώς μεγάλωναν. Και σήμερα ο προσανατολισμός μου – αν και παραμένει σταθερός σε κάποια πράγματα- έχει γίνει πιο ευέλικτος και πάντα γέρνει περισσότερο προς εκείνες και λιγότερο προς οτιδήποτε άλλο. Δεν μετανιώνω. Ανησυχώ και προσπαθώ καθημερινά για το καλύτερο.
Ξέρω πως αν μια μέρα κοιταχτώ στον καθρέπτη πριν πάω για ύπνο και σκεφτώ πως σήμερα δεν πέρασα όσο χρόνο θα έπρεπε με τις κόρες μου αυτό είναι και το κριτήριό μου για άμεση αλλαγή. Προς το παρόν αυτό δεν έχει συμβεί τουλάχιστον από εκείνη την ημέρα που η Νεφέλη μου παραπονέθηκε. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου τότε πως δεν θα επέτρεπα ποτέ ξανά να ακούσω τέτοια λόγια από το στόμα του παιδιού μου και ευτυχώς ως τώρα πάμε καλά…ως πότε δεν ξέρω.
Εκείνο που ξέρω καλά είναι πως το να είσαι εργαζόμενη μητέρα είναι δύσκολο…πολύ δύσκολο. Και είναι ακόμα δυσκολότερο να μπορέσεις να θέσεις όρια και να μην κουβαλάς την καθημερινότητά σου στο σπίτι σου και στα παιδιά σου.
Και γι’αυτό νευριάζω τόσο που ζω σε αυτήν την χώρα όπου οι μαμάδες είναι πολλαπλών ταχυτήτων ανάλογα με το αν εργάζονται ή όχι, ανάλογα με το αν εργάζονται στον Δημόσιο ή τον Ιδιωτικό τομέα κλπ.
Ας είναι…εύχομαι και ελπίζω. Ελπίζω και εύχομαι πως κάνω το καλύτερο. Σήμερα που γιορτάσαμε τα πρώτα γενέθλια της Αλεξάνδρας και για μια ακόμα φορά είδα το χαμόγελό της να φωτίζει το υπέροχο προσωπάκι της ένιωσα ευτυχία. Και όταν το Νεφελάκι μου για μια ακόμα φορά με γέμισε αγκαλιές και μου είπε πόσο με αγαπάει και «μαμά, είσαι πολύ καλή!» ένιωσα πως κάτι κάνω καλά. Δεν μπορεί…κάτι κάνω σωστά για να συμπεριφέρονται έτσι τα κορίτσια μου, για να μου δείχνουν τόσο συχνά και με τόση τρυφερότητα την αγάπη τους.
Ίσως να καταλαβαίνουν και να νιώθουν από μόνες τους πόσο τις αγαπώ και πόσο προσπαθώ. Και αυτό είναι τελικά που μετράει μέσα μου πιο πολύ!
Καληνύχτα.
tomikromoublog 