Αν και ο Σεπτέμβρης είναι εδώ για τα καλά και το καλοκαιράκι ήρθε κι έφυγε μέρες τώρα θέλω να γράψω για ένα καλοκαιρινό μας πρωινό στη θάλασσα με τη Νεφέλη που με έκανε να θυμηθώ εικόνες από τα δικά μου παιδικά χρόνια και φυσικά να χαμογελάσω.
Έχουμε κατέβει στην παραλία οι δυό μας – ο μπαμπάς περιμένει την Αλεξάνδρα να ξυπνήσει και να κατέβουν αργότερα – και αφού έχουμε κάνει το μπάνιο μας και απολαμβάνουμε τον υπέροχο ίσκιο κάτω από ένα ακόμα πιο υπέροχο δέντρο, έχει φάει το φρουτάκι της και είμαστε αραχτές βλέπω τον γνωστό κύριο (μη μου πείτε ότι δεν τον ξέρετε) με τον δίσκο με τους λουκουμάδες να έρχεται προς το μέρος μας.
Από την πρώτη μέρα τον διακοπών μας τον έβλεπα να πηγαίνει και να έρχεται στην παραλία μας αλλά ποτέ δεν τον είχα σταματήσει. Συνειδητοποίησα λοιπόν πως το κορίτσι μου ως εκείνη τη στιγμή δεν είχε ακόμα γευτεί αυτή τη μοναδική λιχουδιά που με έκανε να τρελαίνομαι όταν ήμουν παιδάκι. Δεν είχε φάει ποτέ λουκουμά!
Της λέω λοιπόν: «Νεφέλη, θέλεις έναν λουκουμά;». Φυσικά με κοιτάει όλο απορία προφανώς μη καταλαβαίνοντας τι είναι αυτό το «λουκουμάς» αλλά μάλλον υποθέτει πως για να της το προτείνει η μαμά με τόση χαρά μάλλον καλό θα είναι! «Ναι» μου απαντάει και σε λίγο ένας υπέροχος λουκουμάς έχει προσγειωθεί στα χέρια μου και της δίνω ένα μικρό κομμάτι να δοκιμάσει.
Πάντα διστακτική και επιφυλακτική η Νεφελούμπα μου δοκιμάζει στην αρχή με την άκρη της γλώσσας της για να βεβαιωθεί πως όντως το έδεσμα αξίζει τον κόπο. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου τη βλέπω να χαμογελάει και να μου ζητάει και αλλο. Κι εγώ χαμογελάω και σκέφτομαι τι καλά που έκανα που αποφάσισα να της τον αγοράσω.
Τσιμπολογάω κι εγώ (φυσικά) και ξαφνικά ενώ έχει μείνει ένα μικρό κομμάτι στην πετσέτα μας μου λέει «Μαμά, μη φας άλλο…είναι δικό μου!».
Κι εγώ χαμογελάω. Χαμογελάω και θυμάμαι. Θυμάμαι και χαμογελάω…γιατί μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις μου από τα παιδικά μου χρόνια ήταν αυτός ο λουκουμάς στην παραλία που πάντα μου έκαναν το χατίρι να μου τον αγοράσουν. Τον έπαιρνα στα χέρια μου και τον εξαφάνιζα μέσα σε ένα λεπτό! Και τώρα βρισκόμουν στην παραλία και εγώ ήμουν η μαμά πλέον και η μικρή μου Νεφέλη απολάμβανε τον λουκουμά!
Ναι, μπορεί να είναι λίγο γραφικό αλλά εμένα με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα, περισσότερο νομίζω γιατί η αντίδρασή της ήταν ίδια με εκείνη που είχα κι εγώ όταν ήμουν παιδί. Και μη μου πείτε ότι αυτό δεν κάνει κάθε μαμά ή μπαμπά να χαμογελά πλατιά – όταν βλέπει το μικρό του να αντιδρά όπως κι εκείνοι όταν ήταν παιδιά!
Κι επειδή είναι και ίδια με τη μαμά της σε αυτήν την ηλικία – όσοι με θυμούνται παιδί το ξέρουν αυτό καλά – ένας λόγος παραπάνω η στιγμή αυτή να με ταξιδέψει. Την χάζευα με το σγουρό μαλλάκι της, το μαγιουδάκι της να κάθεται δίπλα μου στην πετσέτα και να τρώει με όρεξη και σκεφτόμουν πως πριν από πολλά πολλά χρόνια εγώ ήμουν αυτό το πιτσιρίκι (όχι τόσο όμορφη όσο η Νεφέλη μου βέβαια αλλά είχα κι εγώ τις χάρες μου!).
Ο πρώτος της λουκουμάς στην παραλία μετά το μπάνιο!!!!!Μικρή αλλά όμορφη στιγμή που ήθελα να θυμάμαι για πάντα και γι’ αυτό ήθελα να γράψω γι’αυτήν.
Και του χρόνου στην επόμενη παραλία λοιπόν!
Καλό μας φθινόπωρο!
tomikromoublog 