Η πρώτη δημοσίευση…η πρώτη σκέψη

Καιρό τώρα σκέφτομαι να δημιουργήσω ένα δικό μου Blog. Με τον περιορισμένο μου χρόνο, με 2 μικρά παιδάκια, τη δουλειά και τόσα ακόμα στο μυαλό και τη ζωή μου δεν ήξερα από που να αρχίσω…σήμερα όμως σκέφτηκα πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι απλά να το ξεκινήσω.

Οι σκέψεις και οι ιδέες είναι πολλές. Η όρεξη ακόμα μεγαλύτερη. Η ανάγκη για δημιουργία τεράστια. Να’μαι λοιπόν!

Είμαι η Ειρήνη και είμαι μητέρα 2 πανέμορφων κοριτσιών, της Νεφέλης 3 ετών και κάτι και την Αλεξάνδρας που είναι μόλις 7 μηνών. Ζω και εργάζομαι στην Αθήνα και κάθε μέρα προσπαθώ να μαθαίνω κάτι περισσότερο για το πως μπορώ να γίνω καλύτερη μητέρα, φίλη, σύζηγος κ.ο.κ αλλά ουσιαστικά πως να κάνω τη ζωή μου ευκολότερη και ομορφότερη.

Εδώ και χρόνια παρακολουθώ στενά το internet αλλά ποτέ μου δεν φανταζόμουν πως μια μέρα θα ανακάλυπτα πόσα πολλά πράγματα μπορεί κανείς να μάθει από αυτό, πόσο πραγματικά τεράστιο είναι και πόσες πληροφορίες κάθε μέρα γεμίζουν το κεφάλι μας με μια απλή βόλτα στον «παγκόσμιο ιστό». Και μέσα σε όλη αυτή την παγκοσμιοποίηση, όταν όλα έχουν γίνει τόσο προσβάσιμα και άμεσα αποφάσισα επιτέλους να «βγω» κι εγώ από το στενό πλαίσιο του θεατή και να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τον κόσμο…και ό,τι γίνει.

Σίγουρα θα μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου για θέματα που αφορούν τη μητρότητα, καθώς αυτό είναι ένα κομμάτι της ζωής μου τεράστιο το οποίο έχει φέρει μεγάλες αλλαγές – αλλαγές που δεν περίμενα αλλά που ανακαλύπτω καθημερινά. Ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά μεταμορφώνουν τη ζωή μας, τη νοοτροπία μας, τις σκέψεις μας, τις καθημερινές μας συνήθειες αλλά περισσότερο από όλα την ψυχή μας είναι κάτι που ακόμα και μετά από 3 χρόνια από την πρώτη φορά που κράτησα στην αγκαλιά μου τη μικρή μου Νεφέλη, εξακολουθεί να μου προκαλεί δέος.

Κατατάσσω τον εαυτό μου στις «ψύχραιμες» μάνες. Δεν μου αρέσει να μιλάω μονίμως για τα παιδιά μου – αν και το κάθε μικρό νέο πραγματάκι μου κάνουν πάντα με κάνει υπερήφανη. Δεν πιστεύω ότι ο ρόλος της γυναίκας είναι να είναι αποκλειστικά και μόνο αφιερωμένη στα παιδιά της αλλά ότι είναι απολύτως απαραίτητο για την ψυχική της υγεία να κρατά κομμάτια της ζωής της για τον εαυτό της, μικρά ή μεγάλα πραγματάκια τα οποία την κάνουν να εξακολουθεί να νιώθει πως ένα έστω μικρό τμήμα της ζωής της παραμένει όπως ήταν πριν γίνει μάνα. 

Δεν αγχώνομαι για τα εμβόλια (ακολουθώ πιστά τις οδηγίες της παιδιάτρου μου), για το αν θα πρέπει να φάνε ψωμί ζημωμένο από τα χεράκια μου ή από το φούρνο (ναι, μην σας ακούγεται υπερβολικό), αν θα είναι αύριο οι καλύτερες μαθήτριες. Με ενδιαφέρει πολύ όμως η ψυχή τους. Με ενδιαφέρει όταν μεγαλώσουν και έχουν πλέον τη δυνατότητα να φύγουν μακριά μου να θέλουν μόνες τους να με συμπεριλάβουν στην ενήλικη ζωή τους. Τότε θα νιώσω ότι έκανα σωστά τη δουλειά μου. Με ενδιαφέρει να μην γυρίσουν ποτέ να μου πουν ότι ήμουν απούσα, ότι δεν τις αγάπησα αρκετά, ότι δεν ένιωσαν πως είχαν τη μάνα τους εκεί, δίπλα τους σε ό,τι και αν επέλεγαν.

Έχω επιλέξει να αγαπώ και να μεγαλώνω τις κόρες μου να γίνουν ανεξάρτητες γυναίκες που θα έχουν απεριόριστη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, που θα είναι υπερήφανες για τις επιλογές τους γιατί αυτές τις επιλογές τις έκαναν χωρίς να φοβούνται πως η μαμά και ο μπαμπάς δεν θα τις στηρίξουν. Προσπαθώ προς αυτή την κατεύθυνση κάθε μέρα. Ονειρεύομαι το μέλλον τους και ονειρεύομαι να είμαι κι εγώ εκεί σε αυτό το μέλλον. 

Μου αρέσει να τις παίρνω μαζί μου όπου πάω αλλά απολαμβάνω και τις στιγμές που δεν τις έχω μαζί μου (αν και όταν ήταν μικρότερη η Νεφέλη ένιωθα πολλές ενοχές για αυτό). Και φυσικά επιλέγω να μην ξεχνώ ότι δίπλα μου έχω και ένα άντρα που επέλεξα να είναι ο σύντροφος μου σε αυτήν την μεγάλη περιπέτεια που λέγεται ζωή. 

Πιστεύω πως δεν είναι το πόσο χρόνο περνά κανείς με το παιδί του αλλά τι είδους χρόνος είναι αυτός. Θυμάμαι όταν είχε γεννηθεί η Νεφέλη και ήμουν σπίτι μαζί της μετά από του 2 πρώτους μήνες με το που έμπαινε ο άντρας μου από την πόρτα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να του τη δώσω και να εξαφανιστώ για να κάνω ένα μπάνιο, να χαλαρώσω, να μην ακούω τίποτα. Αυτό σταμάτησε όταν επέστρεψα στη δουλειά και ο χρόνος που είχα μαζί της ήταν αρκετός και πάνω από όλα ποιοτικός. Περίμενα με ανυπομονησία να επιστρέψω για να παίξουμε, να μιλήσουμε, να αγκαλιαστούμε και να κάνουμε τόσα και τόσα μαζί που όταν ήμουν όλη μέρα μαζί της δεν είχα όρεξη να τα κάνω…περίεργο; Μπορεί αλλά έτσι νιώθω ακόμα και σήμερα.

Πρώτο post και ήδη γράφω πολλά. Θα τα λέμε όσο συχνότερα γίνεται και εύχομαι να σας αρέσει το blog  και να είστε εδώ να τα λέμε και να σχολιάζουμε παρέα πολλά και ενδιαφέροντα.

Καληνύχτα!